Serge belde mij om over het naderende afscheid van zijn vrouw Monique te praten. Monique was stervende. Zij was nog maar net 46 jaar jong, had altijd zeer sportief en gezond geleefd, haar leven lang gevoetbald en gefietst en toch mocht het niet baten. Toen ik hun gezellige huis binnen kwam, lag Monique rustig te slapen in een mooi aangekleed hoekje van de woonkamer. Na mijn komst vulde de kamer zich langzaamaan met familie en werd Monique wakker. Het was duidelijk, Monique en Serge hadden een warm team om zich heen van familie en vrienden, die hen al weken bijstonden en er ook straks voor hen en de kinderen, Twan en Maud, zouden zijn.
Serge en Monique hadden al veel zelf bedacht en één ding was zeker, Monique bleef thuis. Het zou straks ontzettend druk worden. Te druk voor hun gezellig huisje. Daarom wilden zij een tent neerzetten op het grote grasveld voor hun huis. Zij woonden hier in Heerhugowaard al vanaf het begin van hun huwelijk. Het grasveld was voor de buurt een leef-veld. Hier voetbalden zij samen, ravotten de kinderen, kwamen de ouders samen en vierden ze feesten. En nu …. nu wilde Monique ook met haar laatste feest hier zijn. Het plan was, om voor het afscheid nemen en voor de afscheidsviering een De Boer-tent van 30 x 12 meter te huren. Serge had al contact met de gemeente gehad en vroeg of ik een officiële vergunning in wilde dienen. Wij hoorden al snel, dat de gemeente haar volle medewerking zou geven, geraakt door de trieste reden van deze aanvraag. Jammer genoeg kon ik het gezin na het overlijden van Monique niet verder begeleiden. Collega Eveline nam de begeleiding over. Zij had al snel goed contact met Serge en de kinderen en Twan werd haar rechter hand. Ook de tentenbouwers waren onder de indruk van de reden voor het opzetten van de tent in een woonwijk. En ook zij hadden gauw door hoe handig Twan was en betrokken hem erbij alsof hij hun collega was.
Tijdens het opbouwen van de tent was twaalfjarige Twan bijna niet weg te slaan bij de tentbouwers. Af en toe rende hij even naar huis om een boterham naast zijn moeder te gaan eten en rende dan weer terug om het opbouwen nauwlettend te bewaken. Ook kleine Maud van 9 jaar kwam vaak bij Monique kijken, rommelde wat aan haar haren en ging weer verder spelen met vriendinnetjes. Net als Monique was het hele gezin voetballiefhebber en stond de televisie vaak aan omdat Ajax speelde. Het huishouden liep gewoon door. Iedere morgen arriveerden de hulptroepen: schoonouders, broer en zus, neven en nichten en heel veel vriendinnen. Met elkaar broodjes eten, soep, koffie drinken en ook Eveline werd elke dag uitgenodigd om een broodje me te eten.
Uiteindelijk stond de tent. Prachtig mooi wit. De buren hadden hun garage aangeboden als tijdelijk verblijf voor de catering. Net als bij de gezamenlijke buurtfeesten was er ook nu een enorme samenwerking, iedereen wilde helpen en droeg zijn steentje bij. Hartverwarmend te voelen, hoe mooi burenhulp hier aanwezig was.
Naast hulp bij het opbouwen van de tent, zorgde Twan ook voor de muziek. Hij was namelijk “in zijn vrije tijd” op school ook DJ. Af en toe gaat er bij een afscheid iets niet zo, als je zou willen en ook nu was er een angstig ogenblik toen vlak voor het afscheid – ondanks het grote aggregaat – de stroom uitviel. Handige Twan fixte ook dit probleem in een handomdraai, zodat iedereen kon relaxen en het afscheid in alle rust kon beginnen.
Het werd een bijzonder afscheid. Serge, Twan en Maud ontvingen op beide dagen meer dan 500 mensen. Monique lag in de tent, te midden van een grote bloemenzee. Het was overweldigend om te zien. Na de eerste dag van de condoleance werd Monique, vergezeld door lampionnetjes, terug naar huis gebracht, waar zij de laatste avond samen met haar gezin verbleef.
Het afscheid was intens, met prachtige herinneringen van familie en vrienden. Daarna begeleidde het gezin Monique in besloten kring op de fiets naar het crematorium. Hier namen zij met het lintenritueel afscheid van Monique, van mama. Haar vergeten kan nooit. Maar Serge, Twan en Maud gaan verder met hun leven. Met in hun harten mooie herinneringen en in een mooi doosje het lint, dat hen tot het laatst verbond met deze bijzondere vrouw en moeder.