Column: It’s all in the game.
Geplaatst op 22 februari 2014
Ik zit in de rouwbus op weg naar crematorium Schagerkogge met vader Joost en in een rieten mand moeder Fenny, twee dochters met partners en kleinkinderen. De hele reis naar Schagen zijn Joost en ik in gesprek. Al bij vertrek uit Egmond vertelt Joost dat hij eigenlijk een uitslag moest opvragen bij de specialist vandaag, maar hij wachtte ermee tot morgen. Het zag niet rooskleurig uit. Als Joost zich niet zou laten behandelen zouden zijn nieren het begeven en zou hij binnen 10 dagen sterven. Ik schrok ervan, deze aimabele man had in de korte tijd dat ik hem kende mijn hart gestolen. Toch bespeurde ik bij Joost iets van berusting. “Ach,” vertelde hij, “Gijsje, ik heb een mooi leven gehad met mijn Fenny, wat moet ik nu nog? Mij laten behandelen – als het al wat helpt – en dan misschien dement worden? Nee, niets voor mij … It’s all in the game.” Zo besloot hij. De laatste zin zou al heel snel de tekst voor zijn eigen rouwkaart worden.
Het afscheid van Fenny in Schagen was overweldigend, warm, betrokken, met veel kaarsen en een bijzonder sprookje. Bij het samenzijn erna stond Joost fier alle mensen te ontvangen en, zo zou later blijken, afscheid van iedereen te nemen.
Enkele dagen later verhuisde Joost naar dezelfde kamer in de Bregthoeve waar Fenny voor haar overlijden liefdevol verzorgd was. Ik ontving hem met een welkomstboeket, wat kon je anders doen? Wij – en vooral Joost en zijn gezin – moesten zich in de nieuwe situatie schikken. Er was geen ontkomen aan, Joost zou binnen zeer korte tijd overlijden. In plaats van het nagesprek kwam ik nu bij Joost om zijn eigen afscheid te bespreken. Wij waren het erover eens, dat het niet hetzelfde afscheid zou moeten worden als bij Fenny, daar was het te bijzonder voor. Maar hoe dan? Joost had mij al eerder verteld dat hij op de Holland-Amerika-Lijn had gevaren en zo opperde ik dat het misschien fijn zou zijn om het afscheid aan zee te houden. Joost was er meteen blij mee, de vrijheid die je proeft aan zee leek hem wel wat. Thuiskomen voor een zeeman ….. of, op doorreis naar heel ver hier vandaan?
Zo reden wij enkele dagen later wederom samen in de bus, deze keer naar strandpaviljoen Struin in Camperduin. Nadat wij Joost op een verhoging tussen zand en schelpen gezet hadden ontstaken de kleinkinderen de 80 kaarsen die wij bij Fenny’s afscheid gebrand hadden om dit bijzondere paar ook vandaag met elkaar te verbinden. Marcel, onze muzikant bij het afscheid speelde en zong:’Voor haar’. Iedereen in de zaal voelde de liefde tot in de eeuwigheid tussen deze twee bijzondere mensen en werd stil.
Later in het programma vroeg ik kinderen en kleinkinderen rondom Joost te komen staan. Iedereen nam het lint – wat wij eerder thuis in zijn handen gelegd hadden – in zijn hand en nog even voelden zij zich verbonden met Joost. Bij het moeilijkste ogenblik van dit afscheid vroeg ik kinderen en kleinkinderen om hun lint door te knippen. Hun lichamelijke band met Joost symbolisch te verbreken.
Dat was zwaar, maar zij wisten, dat de band nooit echt verbroken zal worden. Deze sterke man had zoveel aan anderen gegeven, zijn plek op deze aarde zo ingenomen, hij zal nooit meer vergeten worden. Diep in hun hart – en dat van velen – zal de herinnering aan Joost doorleven. Dit ritueel was voor het gezin als een poort naar de toekomst, een toekomst zonder Joost, zonder Fenny, maar vol met prachtige herinneringen aan hun vader, opa. Voor velen herinneringen aan een bijzonder stel.
PDF bestand: Column It’s all in