Column: I had a dream

I had a dream…….

Al zes jaar begeleid ik in de kop van Noord-Holland families bij het afscheid van hun dierbare.

Bij elke nieuwe ontmoeting probeer ik uit te zoeken en aan te voelen hoe het geleefde leven in het afscheid het meest tot zijn recht komt. Ik ben  zo druk om samen met families het mooiste omhulsel, de warmste sfeer en de meest passende plek voor hun afscheid te zoeken, dat ik er helemaal niet aan toe kom om over mijn eigen afscheid na te denken.

In een rustig uurtje kwam toch  de vraag  in mij op: “Hoe zie IK  eigenlijk mijn afscheid ? Alle mogelijkheden schoten voorbij: kist, uitvaartbus, crematorium, graf, strandtent….

Langzaamaan ontstond een scenario: Zeker niet in een kist,  in mijn leven laat ik mij  niet kisten en  zeker  niet na mijn dood. Liever in een mooie rieten boot,  zonder deksel, maar met een prachtige rode fluwelen of zijden doek.
En natuurlijk op graszoden. De laatste jaren heb ik veel over het opbaren op graszoden verteld en geschreven en voor mij blijft het een heel mooie natuurlijke manier van opbaren, ……  al is het niet altijd toepasbaar.

En ja…. Waar zou ik mijn afscheidsfeest willen?  Afscheidsfeest? Misschien fronst nu de een of ander zijn wenkbrauwen.

Ja, AFSCHEIDSFEEST.

Ik heb een fantastisch leven en dat wil ik graag op  mijn laatste dag op deze aarde met lieve mensen om mij heen  vieren. Sinds het najaar staat voor mij vast, dat Fattura Garden, oftewel Fossus in Schoorl voor mij de place to-be is. Fattura Garden is hoe mijn leven is: spiritueel, explosief – extrofert  en soms stil – ingetogen,  een beetje ruig en verrassend en vooral kleurrijk.

De mensen van Fattura Garden zijn warm en betrokken, ik voel mij altijd welkom. Dit stukje paradijs is puur genieten bij leven, dus waarom niet na de dood.

[singlepic id=123 w=320 h=240 float=]

Zo wil ik graag mijn familie en vrienden  in mijn laatste dagen op aarde, met een warm welkom uitnodigen tot genieten. Samen een klein beetje in het paradijs.

Het lijkt mij mooi als mensen in alle rust afscheid van mij komen nemen, terwijl ik in het kleine Balinese huisje lig. Er is  ruimte voor 3 mensen, en dat is genoeg. Zij kunnen in stilte of met een mooi muziekje, dicht bij mij zijn, hun herinneringen met elkaar delen en daarna weer verder gaan. Geen lange rijen van kijkers die toch niet weten hoe ze moeten kijken – en of ze wel durven kijken.

Het afscheidsfeest zelf lijkt mij het mooiste bij het strandje. Dit prachtige strandje zal iedereen ontspannen en uitnodigen tot een relaxed samenzijn. Omdat wij  bijna in het paradijs zijn, schijnt hier op mijn afscheidsdag,  uiteraard stralend de zon die iedereen  verwarmt  die zich koud van binnen voelt.

Gekleurde stoeltjes met gigantische parasols of de reusachtige schommelbank nodigen uit om met elkaar in gesprek te komen, te luisteren naar mijn musicerende vrienden en de – toch altijd mooie verhalen bij zo’n afscheid aan te horen.

Natuurlijk laat ik ook mijn eigen ‘Finale Parlando’ horen, mijn laatste gesproken woord op muziek, al lang geleden met dierbare vriend Frank opgenomen en nu dan eindelijk in het echi te horen. Zelfs mijn lief, die jarenlang weigerde deze cd te luisteren, zal nu mijn stem omfleurt met mijn muziek,   horen, …. en huilen…

Want ondanks dat het mijn afscheidsfeestje is, wordt er natuurlijk ook gehuild. De dood is altijd verdrietig, maar door op een creatieve, warme en betrokken manier het leven te vieren zal het verdriet verzacht worden.

Met een goed glas wijn  bij de vuurkorf zal ook aan deze dag een eind komen. De dag  dat vrienden en familie van mijn lichaam afscheid nemen en toasten op het leven, op hun toekomst met de herinneringen aan hen die hen zijn voorgegaan in het grote mysterie.

Gelukkig kan ik weer mijn ogen openen en mag ik hopelijk nog lang rondlopen op deze aarde. Toch geeft deze dagdroom mij een goed gevoel: Mijn gezin weet nu in welke sfeer en op welke manier ik afscheid van deze wereld zou willen nemen. Er is nog genoeg in te vullen, want al wil ik graag overal de regie houden….

De regie over mijn dood geef ik heel graag in handen van mijn liefste.

Klik op onderstaande link om de geillustreerde versie te zien van de column, zoals hij in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:

Column: I had a dream……

Geplaatst op: 5 maart 2011