Dag mam,
Een zonnige lentemiddag. Het is nog fris, maar de vogels fluiten, de lammetjes dartelen in de wei, de blauwe druifjes en narcissen zijn alom aanwezig. De lente kondigt zich aan.
Het jaargetijde waar mijn moeder zo van genoot, als de natuur heel voorzichtig weer tot leven kwam. Het is de middag waarop wij de laatste stap gaan zetten in het afscheid van mijn moeder die in juni vorig jaar zo plotseling overleed. Voor iedereen totaal onverwacht. Voor iedereen een grote schok. Voor iedereen is het nog steeds amper te geloven dat ze er niet meer is.
Ze was er gewoon, altijd.
Het was nog best lastig, wat doen wij met de as? Maar gedurende de afgelopen maanden rijpte het idee. Via Gijsje Theunissen van Charon Uitvaartbegeleiding kwamen wij op het spoor van de Tolad. Wat een mooie manier om stap-voor-stap voor de laatste keer afscheid te nemen van mijn moeder.
De laatste jaren van haar leven woonde zij vlak bij ons en fietste zij vaak door de duinen naar ons toe voor een kop koffie. Iedere keer verwonderde zij zich over de prachtige natuur, de dieren en genoot zij van haar fietstocht. Steevast merkte ze op ‘het lijkt wel of ik op vakantie ben’.
En wat is er dan mooier om langs het pad wat zij door de duinen fietste, haar as stap-voor-stap los te laten met de Tolad.
We zijn met zijn zessen, in een hechte en warme verbondenheid met elkaar. Iedereen is zich er zeer van bewust dat dit de laatste keer is dat wij mijn moeder, schoonmoeder en hun oma nog een beetje bij ons hebben. Maar we moeten haar nu echt loslaten.Met de zon op ons bol lopen wij door het duin, heel ontspannen. We worden begeleid door vogelgezang, horen én zien een specht en langzaam, stap-voor-stap, laten wij een beetje as los. Het voelt goed, ze is hier op de plek waar ze zo heeft genoten.
Iedereen loopt een stuk met de Tolad. Iedereen met zijn eigen herinneringen die grif met elkaar worden gedeeld. Er is ruimte voor een lach en een traan.
Diverse keren worden wij aangesproken omdat iedereen denkt ‘wat doen die daar nou’. Een meneer komt met een lollige opmerking: ‘een toverstaf’? Ik beaam het, het is eigenlijk wel een beetje een toverstaf maar wel een met een diepere betekenis. Als ik hem dat vertel, schrikt hij. Die joligheid was niet zijn bedoeling. Ik stel hem gerust en leg hem uit dat het goed is zo. Hij heeft nog nooit van deze manier van asverstrooiing gehoord maar vindt het een prachtig idee.
Wij vervolgen onze weg in het proces van loslaten. Onverbiddelijk komt de laatste stap. Het is goed zo.
U bent er niet meer, nooit meer.
Dag mam!
bronfoto: Tolad – Totem of Life and Death