18 Juni 2008
Lieve dappere Mook,
Mensen denken altijd dat ik als uitvaartondernemer pas na een overlijden bij de mensen kom, maar niets is minder waar. Sommige mensen willen al van te voren alles voor hun afscheid bespreken, om daarna rustig verder te leven , niet gestoord door twijfels , onwetendheid en vragen over hun afscheid
… zo ook Mook.
Mook is een jonge vrouw die – na een aanvankelijk moeilijk bestaan – de liefde van haar leven ontmoette.
Piet had drie kinderen, en Mook had drie kinderen. Net toen zij met zijn achten in rustiger vaarwater terecht waren gekomen en van het leven en de liefde konden genieten, sloeg het noodlot toe. Mook werd ziek en na heel veel weken en maanden van hoop en vrees moest Mook de strijd om haar leven opgeven …. er was geen behandeling meer voor haar.
Mook zou Mook niet zijn, als zij zich hierbij neerlegde; zij wilde tot het laatst alles goed regelen.
Ons eerste gesprek was kort en aftastend.
De grootste zorg voor Mook gold haar gezin. Dat mocht door haar overlijden en de uitvaart niet in financiële problemen komen. Er was weliswaar een uitvaartverzekering, maar zou deze alle kosten dekken?
Bovendien wist Mook dat de grote uitvaartbedrijven het liefst hun eigen uitvaarders inzetten ‘ …en ik ben nergens aangesloten ….’ Hoe moest het dan?
In Nederland ben je voor de wet vrij om je eigen uitvaarder te kiezen en je mag daarin niet belemmerd worden. Nu werken sommige bedrijven met een ontmoedigingsbeleid: zij geven leden, als zij voor een andere uitvaartbedrijf kiezen, niet de korting die hun toestaat.
Dit betekend trouwens niet altijd dat de uitvaart dan duurder is,
Ga dus ook voor je uitvaart rustig “schoppen” en vraag begrotingen op.
Door onze gesprekken hadden Mook en ik ondertussen een warme band met elkaar gekregen en zij wilde dan ook graag dat ik haar en haar gezin verder begeleidde.
Die nacht erop heeft Mook liggen piekeren hoe het dan wel kon …
En, zoals zo vaak, kwam de oplossing bij het ochtendgloren:
zij wist zich ineens te herinneren, dat er nog ergens twee uitvaartpolissen moesten liggen.
Na een beetje speurwerk kon ik haar de volgende dag verblijden met het bericht dat er nog enkele uit te keren bedragen waren, waardoor de begrote uitvaart bekostigd kon worden. Met zes kinderen en weinig reserves zou het nog geen Koninklijke uitvaart worden, maar dat hoefde ook niet van Mook.
Haar kinderen willen haar heel graag van huis naar de kerk en de begraafplaats dragen en ik opperde om dit op de schouders te doen. Dat is pas koninklijk: je moeder boven alles en iedereen uit dragen.
Prettige bijkomstigheid was dat zij zo het rouwvervoer uitspaarden;
en net zo inventief werd het rouwvervoer opgepakt:
Mook had samen met de dochters vóór de laatste chemokuur nog foto’s op het strand gemaakt. Van een bijzondere foto had zij ondertussen via internet kaarten laten maken, zodat na haar overlijden alleen nog de tekst geprint hoeft te worden.
De familie zou graag een advertentie willen plaatsten, maar daarvoor waren alle drie verzekeringen samen niet toerijkend. Wel hebben wij een website geopend voor Mook.
Eigenlijk maak ik zo’n site pas nà een overlijden. Vrienden en familie kunnen dan berichten, anekdotes, foto’s of tekeningen sturen. Hiervan kan later samen met de foto’s en teksten van de uitvaart een herinneringsboek gemaakt worden. Maar omdat Mook zo bewust met haar afscheid bezig was, wilde ik haar al die troostende woorden niet ontnemen en bood ik aan om de site aangepast nu al te openen. Even straalde Mook : “Ja dat wil ik heel graag” .
Ondertussen stromen de berichten binnen en houdt deze sterke vrouw toch nog contact met de buitenwereld.
Langzaam echter zal haar wereld kleiner worden, wordt het stiller om haar heen en zal zij zich steeds meer terugtrekken in haar cocon.
Ik voel, dat dit voor Mook de weg is: tot het laatste toe de controle houden, zodat zij tenslotte in alle rust en overgave deze wereld kan en zal gaan verlaten en ….
volgens Mook ….. straks ergens boven Egmond zweven ….
heel dichtbij.