Met dubbele gevoelens denk ik terug aan de uitvaart van Ab.
Dapper en stoer, zoals Ab was, had hij met zijn familie alles over zijn naderend afscheid besproken. Na de kerkdienst wilde Ab graag met een rouwauto en vier volgauto’s langs zijn vispaleis ‘Vis aan Zee’ aan de Voorstraat, voor een laatste afscheid. Hier was hij ooit begonnen met het Vispaleis en nu had zoon Abner de zaak overgenomen en maakte er met ‘Vis aan zee’ een groot succes van.
Ab was trots op wat hij en zijn zoon, met hulp van het hele gezin opgebouwd hadden. Dus het laatste ritje langs zijn zaak moest beslist gebeuren.
Ik ben altijd heel blij met de zelfwerkzaamheid van families en zeker als de stervende ook duidelijk laat weten wat hij wel en niet wil. Dat Ab in deze het laatste woord zou hebben, konden wij toen nog niet bedenken. Bij een laatste gesprek vóór het overlijden, opperde ik dat het – gezien hun innige band met elkaar – ook mooi zou kunnen zijn om de uitvaartbus in te huren. Zo konden zij met Ab tot het laatst samen zijn. Het gezin was er heel enthousiast over.
De laatste dagen van zijn leven genoot Ab met volle teugen van zijn gezin. Hij nam afscheid van vrienden en familie en op het laatst van zijn kinderen en dappere vrouw Janny.
Een bijzonder ogenblik voor iedereen was in deze dagen het ogenblik, dat Ab zijn sierraden en …. zijn stropdassen verdeelde onder de kinderen en kleinkinderen.
Enkele dagen later overleed Ab in alle rust, met een glimlach op zijn gezicht. Vlak daarvoor vertelde hij nog hoe gelukkig hij zich voelde met kleinkinderen, kinderen en zijn Janny.
Hoe bijzonder, Ab was stervende en voelde zich gelukkig. Gelukkig met de liefde die hem omarmde, de liefde van zijn gezin, zijn familie en zijn vrienden. Dat hij afscheid kon nemen van alles en iedereen die hij liefhad voelde voor Ab als voorrecht.
Na de kerkdienst, enkele dagen later, was iedereen uitgenodigd om in het naastliggende verenigingsgebouw een harinkje te happen en broodjes vis te eten. Toen ik met de familie na de condoleance de kerk in liep, om met de bus naar de begraafplaats te rijden, kreeg ik telefonisch het bericht, wat elke uitvaartbegeleider vreest: de uitvaartbus stond net voor Egmond stil en kon geen meter meer verder rijden. Nog met de boodschapper van dit nieuws aan de telefoon, vroeg ik om een vrije lijn in de kerk en belde mijn chauffeur:
“Marcel, ik heb NU een auto nodig.”
Marcel en zijn chauffeurs waren op dat ogenblik met een andere uitvaart bezig en konden onmogelijk zelf komen.
“Mag ik dan een auto van jou ophalen?”
Ik heb de meest fantastische chauffeur van Nederland, dus natuurlijk mocht dat. Terwijl bij het busbedrijf nog naar oplossingen gezocht werd, liep ik naar de familie en vertelde het vervelende nieuws. Tot mijn verbazing begon iedereen te lachen. Wat ik niet wist, was dat de familie de bus aan Ab had voorgesteld, waarop hij zei:
“Flauwe kul, jullie lopen maar.”
En nu ….. nu moesten zij toch achter de rouwauto lopen. Een rouwauto huren was nog wel mogelijk, maar vier volgauto’s in zo korte tijd, dat was ook voor mij niet haalbaar.
Samen met kleinzoon Mats reed ik naar Bakkum en haalde de eerste auto op, die ik in de loods zag staan, een bordeauxrode Lincoln. Laat dit nu nèt de kleur van de eerste schorten in het Vispaleis zijn. Dus aangekomen bij de kerk hoorde ik van alle kanten, ‘net als onze eerste schorten….’
Toen wij terug in de kerk kwamen zagen wij het gezin met een wijntje rondom Ab zitten. Hoe bijzonder, toch nog het laatste wijntje bij pa, bij opa drinken. De pastoor zal dit wel nooit meer mee maken. Maar ook de pastoor is misschien een van meest fantastische pastores van Nederland. Hij zat rustig bij het gezin en deelde met hun herinneringen aan Ab, niet gehinderd door tijd en etiquette. Ik kon hem wel omarmen, omdat ook hij zo rustig onder deze situatie bleef voelde het voor het gezin als bijna normaal dat zij deze toegift in tijd gekregen hadden.
Janny stapte bij Mats en Ab in de auto en samen reden en liepen wij naar “Vis aan Zee” waar het personeel ons al opwachtte. Geëmotioneerd zetten Janny en Abner de oude haringemmer met bloemen en de foto van Ab op de tafel op het terras, de vlaggen hingen overal in de Voorstraat halfstok gaven Ab de laatste eer.
Voor iedereen was het duidelijk:
Het gebeurde zoals Ab het wilde. Pap had tot het laatst de touwtjes in handen….
Maar ook de laatste touwtjes moesten nog worden doorgeknipt …
En zelfs hier ging niet alles zo eenvoudig en vloeiend als je het als uitvaarbegeleider zou willen zien.
Ab werd bijgezet in de grafkelder bij zijn schoonouders. Deze lag aan het einde van een rij grafkelders dus direct naast een andere grafkelder. De kinderen, vooral de dames met hakken, moesten halsbrekende toeren uithalen om rondom Ab te kunnen staan om hun linten, die hun tot nu nog met Ab, pap en opa verbonden, door te knippen. Alle liefde en intenties voor deze bijzondere man kwamen hier nog een keer – met pap in het midden – bij elkaar. Het was goed zo.
Ab kon niet verder leven, maar had tot het laatst heel intens met zijn gezin geleefd, het kon niet anders,
In liefde hebben zij Ab, pap en opa losgelaten.
