Schoorvoetend kwam Arnold het centrum binnen …
‘Het voelt net alsof ik een blind date heb’ vertelde hij verontschuldigend.
Blind Date? zo had ik een voorgesprek nog nooit ervaren. Ik probeerde hem gerust te stellen en verwees hem naar het programma van professor Schwaab over uitburgeren en over het belang om op tijd over het afscheid te gaan praten. Dat was nu juist de crux. Arnold vertelde dat zijn vrouw Truus stervende was, maar er niet over wilde praten. Toch voelde Arnold dat hij iets moest regelen rondom het afscheid en wij begonnen voorzichtig over de uitvaart van zijn vrouw te praten. Naast hun passie voor elkaar waren poezen heel belangrijk in hun leven samen. Daarom wilde Arnold foto’s van hun zes overleden poezen op kaarsen laten maken en rondom Truus’ laatste huisje zetten bij het afscheid.
Haast stiekum onderhielden wij per e-mail contact met elkaar, want Truus mocht er niets van weten, zij had haar krachten helemaal nodig voor haar laatste weken, dagen… Toch haalde de tijd Arnold en Truus in. Nog voor wij de mooiste kaarsen met foto’s konden bestellen overleed Truus in alle rust. Arnold was verslagen. Wat nu??
Bij Arnold en Truus thuis ontmoette ik Kieneke, Arnold’s zus. Er was meteen een klik met Kien en samen verzorgden wij Truus en legden haar op de rieten baar. De ruimte werd prachtig aangekleed. Gelukkig hadden wij de laatste weken al enkele proefdrukken van de rouwkaart laten maken en hoefde de tekst nu nog alleen ingevuld te worden. In alle rust konden Arnold en Kien zelfs een visje happen in Egmond. Alle dagen kwam ik langs om Truus te verzorgen en met Arnold en Kien de dag van afscheid steeds een klein beetje meer vorm te geven. De kaarten die Truus tijdens haar ziektebed had ontvangen waren de rode draad bij de uitvaart. Arnold had in de rouwkaart aan iedereen gevraagd om een laatste kaart aan Truus te sturen. Vanwege het weekend was het wel even spannend, maar op een enkele na waren alle kaarten tijdens het afscheid in het crematorium aanwezig. Wij hingen alle beterschapskaarten rondom Truus op en de mensen die binnenkwamen mochten hun eigen kaart erbij hangen. In de huiselijke omgeving van de prachtige koffiekamer van crematorium Schagerkogge, zittend aan de tafeltjes, luisterden vrienden en familie naar de mooie herinneringen en zorgvuldig uitgekozen muziek. Tenslotte mocht iedereen zijn kaart van de lijn pakken en op het laatste huisje van Truus plakken. Nadat de familie als eerste hun bijzondere laatste groet voor Truus op de kist hadden geplakt begonnen ook de gasten, eerst schoorvoetend, maar steeds vrijer, hun kaart op te zoeken en te plakken. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik een buurvrouw hoorde zeggen: ’Zo dicht was ik nog nooit bij een kist, het is eigenlijk helemaal niet eng.’ Dit is wat ik graag stimuleer, dicht bij de overledene tot het laatst. Niet bang zijn, het is het lichaam waar je zo van hebt gehouden en de kist is niet meer en niet minder dan een laatste huisje. Terwijl iedereen druk bezig was met het versieren van het laatste huisje van Truus hief Arnold het glas op het prachtige leven van zijn geliefde Truus. Onder een daverend applaus voor de vrouw die zoveel gegeven had tijdens haar leven, brachten Arnold en Kien hun Truus alleen naar de aula en namen daar afscheid.
Dankzij de avondviering had iedereen de tijd om in een ontspannende sfeer nog na te praten en iets te drinken. Al heerst nog vaak het gevoel dat een crematie haastig en kil is, hier had niemand dat gevoel. Vooral Arnold en Kien genoten met volle teugen. Zij hadden voor Truus het mooiste afscheid gecreëerd, helemaal in de geest van Truus. Enkele dagen erna sprak ik Arnold en hij vertelde:
’Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen. Rekening houdend met mijn hoogtevrees, heb ik het maar aan mijn blog toevertrouwd:
(‘http://kroondomein.com/ingetogen-gezelligheid-2/’)
Ik ben blij dat Arnold zijn gevoelens van zich af kan schrijven en zo warm terug kan kijken op het afscheid. Hij heeft, gesterkt door de mooie herinneringen aan het hoogtepunt – na het dieptepunt van het leven van zijn meissie – een doorgang gemaakt naar een nieuw leven. Een leven met prachtige herinneringen aan zijn geliefde Truus.
Kijk op onderstaande link om de geïllustreerde versie te zien van de column, zoals hij op 22 oktober 2011 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:
