Vol ongeloof luisterde ik naar het verhaal van René: nog maar vier maanden geleden moest zijn vrouw Brenda op zevenendertig jarige leeftijd horen, dat zij ongeneeslijk ziek was. Zij hadden alles geprobeerd wat binnen hun macht lag om het lot te keren; Brenda vocht als een leeuw, maar René wist, dat het niet mocht baten. Het was pijnlijk voor hem te zien hoe hartstochtelijk Brenda vocht voor haar leven, om in leven te blijven voor haar meisjes Dewi, Esmee en Fiene en voor haar geliefde René. Hij vertelde, dat hij zijn lief zo haar rust gunde, maar dat hij niet wist hoe hij haar kon helpen om – geheel tegen zijn gevoel in – het leven los te laten.
Ineens borrelde het lintenritueel naar boven. Dit ritueel doe ik wel eens na het overlijden, maar het leek mij hier misschien nog belangrijker. René voelde er meteen voor en kocht vier mooie satijnen linten. De volgende dag legde hij deze linten in een knoop, gaf ze in Brenda’s hand en fluisterde in haar oor dat zij voor altijd en eeuwig door deze linten met haar dochters en met hem verbonden zou blijven. Ontroerd zag hij dat Brenda zachtjes haar hand om de linten vouwde …en stierf.
Misschien had het ritueel van de linten Brenda de kracht gegeven om los te laten. Zij voelde, dat zij voor altijd met elkaar verbonden zouden blijven. Aan René, Dewi, Esmee en kleine Fiene gaf het ritueel de kracht om in liefde los te laten.
Samen met Brenda’s moeder en haar vriendin verzorgde ik Brenda en langzaam zagen wij de schoonheid van deze prachtige vrouw weer terugkeren. Pijn en verdriet waren uit haar gezicht verdwenen. Wij brachten Brenda naar het houten huisje, dat speciaal voor haar in de tuin was gezet. De komende uren maakten vrienden van Brenda samen van het eenvoudige huisje een paleisje, een tempeltje voor Brenda, sleeping beauty, zo leek het ….Iedereen mocht hier even bij Brenda zitten. René vond het heel belangrijk, dat Dewi, Esmee en Fiene een rol bij het afscheid zouden krijgen. Wij gaven hen de HOOFDROL. Muziek was de gezamenlijke liefde van René en Brenda, daarom had iedereen een song, een herinnering of een foto van, voor of met Brenda meegebracht of opgestuurd. De meisjes haalden tijdens het afscheid om de beurt een briefje uit een mandje, lieten een klankschaal klinken en vroegen vrienden en familie om erover te vertellen. Ondertussen plakten zij de deksel van het laatste huisje vol met foto’s van hun prachtige mamma. Muziek, mooie woorden, af en toe een lach en een traan en, helemaal in de geest van Brenda, een lekker hapje. Het was een heel bijzonder afscheid, gewoon samen met familie en vrienden thuis in hun woonkamer.
Toen alles gezegd en gedaan was, maakten wij ons op om Brenda uit huis te dragen. Dit was het moeilijkste ogenblik: voor het laatst Brenda, mamma te zien, aan te raken, een kusje te geven ….
Het leek haast onmogelijk. Toch dekte René met de hulp van Dewi, Esmee, Fiene en vele anderen zijn beauty toe en droegen zij Brenda naar buiten. Stil reden wij naar het laatste afscheidsmoment in Driehuis. Hier droegen René, haar broer Sjoerd, familie en vrienden Brenda op hun schouders – boven alles uit – de berg op naar de aula van het crematorium. Zij liepen in een wolk van zeepbelletjes, gevuld met lieve woorden en kusjes van alle kindjes die voorop liepen. In de aula vertelde ik een sprookje voor de kinderen, die rondom Brenda op kussens zaten en René vertelde over zijn Brenda. Ook hier was veel muziek, hun muziek …
Temidden van de innercircle van familie en vrienden knipten René, Dewi, Esmee en de kleine Fiene tijdens de laatste ogenblikken het lint door en verbraken zij symbolisch hun aardse band met Brenda, met mamma. Zij wisten dat de band met hun geliefde nooit echt verbroken zou kunnen worden. Brenda, mamma, zal voor altijd bij hen blijven, in hun hart. Haar kleur, haar warmte, haar liefde zal altijd bij hen zijn en hun liefde voor elkaar zal hen de kracht geven om door te gaan in een leven zonder Brenda.
Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column afgelopen 25 mei 2013 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:
Column Gijsje Teunissen: In liefde loslaten