Het is gebruikelijk om voorafgaand aan de crematie of begrafenis een afscheidsceremonie te houden. Nog een laatste keer met alle mensen rond de overledene bij elkaar zijn en zijn of haar leven gedenken en eren. In de meeste gevallen vindt dit laatste samenzijn plaats in de aula van het crematorium, in de kerk of een alternatieve locatie binnen. Maar waarom zou je niet buiten een afscheid houden? Vooral voor de mens die gedurende zijn leven graag en veel buiten was, kan het passend zijn om het aardse leven af te ronden in de buitenlucht.
Bijkomend voordeel is dat het in deze Corona tijden een veilig idee is om niet binnen te zitten maar verantwoord buiten.
In onze omgeving is de Adelbertusakker in Egmond Binnen een mooie buiten locatie. Een bijzondere plek, prachtig gelegen aan de rand van de duinen met een rijke historie. Als je de poort door bent, vallen gelijk drie grote, houten beelden op die staan opgesteld op het gras. Deze beelden zijn gemaakt door de Egmonder houtkunstenaar Jos Apeldoorn en geven iets prijs over de geschiedenis van de plek. We zien Sint Adelbertus, Graaf Dirk II (stichter van de abdij) en Dirk Schuit (woonde in de 19e eeuw naast de akker).
De akker is vernoemd naar de eerstgenoemde, St. Adelbertus, een missionaris uit Ierland die in de Egmonden was neergestreken om zijn werk te doen. Rond 740 is hij na zijn overlijden op de akker begraven. Boven zijn graf werd een eenvoudige, houten gedachteniskapel gebouwd. Nadat het door de Noormannen in de brand was gestoken, is een stenen kerkje gemaakt. Begin 20ste eeuw vond men de fundamenten van de oude kapel uit de 12e eeuw en men heeft toen met grote steenblokken het grondplan aangegeven. Dit zijn de blokken die nu nog altijd zichtbaar zijn. Maar al lang voor die tijd was het graf van St. Adelbertus al niet meer op de akker, maar in de abdijkerk van Egmond Binnen. In de 10e eeuw verscheen St. Adelbertus tot drie keer aan toe in een droom aan een non uit Egmond met de boodschap dat zijn overblijfselen herbegraven moesten worden in de kapel van de abdij. Vanwege deze droom en vast ook vanwege andere bijkomende voordelen, besloot men tot de overplaatsing. Zijn beenderen werden overgebracht en op de plek waar hij lag begraven, ontstond een waterbron. Een bron die geneeskrachtig bleek, met name voor slechtzienden en de zogenaamd bezetenen. De plek werd een populair pelgrimsoord waar menigeen zijn genezing zocht.
Heden ten dage komen niet zozeer de pelgrims meer in groten getale naar de put toe, maar men weet het wel te vinden. Voor bezinning, voor trouwen, voor de jaarlijkse eucharistieviering die hier in juni wordt gehouden en ook dus voor rouwen.
Wanneer hier een uitvaart wordt gehouden, luiden de klokken als de rouwstoet arriveert. De overledene wordt vanaf de poort begeleid, over het arcadische pad met de romantische bomen, naar het altaar toe. Beneden voor het altaar onderaan de trap wordt de kist geplaatst. De sprekers staan naast het altaar onder de overkapping. Met een professionele geluidsinstallatie zijn sprekers én muziek over het gehele veld goed te horen. Indien gewenst, kunnen er hier ook foto’s getoond worden. Er is een beperkt aantal stoelen aanwezig, als er meer nodig zijn, kunnen deze zonder problemen ingehuurd worden. Een alternatief kan zijn om op strobalen te zitten. Voor de inwendige mens kan gezorgd worden bij de nabijgelegen horeca of catering kan op de locatie zelf ingezet worden.
De Stichting Adelbertusakker is verantwoordelijk voor het herstel van de Akker en helpt graag mee een afscheid hier te realiseren.