Barbara overleed in het ziekenhuis en haar partner Peter haalde haar in hun eigen auto naar huis.
Ik ontving hun thuis en verschoot toen Peter de achterklep van de verlengde auto opende, zo mooi , zo sereen, zo eenvoudig en helemaal Barbara. Ik zie het nog voor mij: Peter had prachtige doeken opgehangen en Barbara in een mooi doek gewikkeld op een baar gelegd, rondom haar lagen bloemen.Behoedzaam droegen wij Barbara naar boven en in de dagen erna was de ruimte met haar aanwezigheid gevuld. De eerste keer dat ik de volgende ochtend binnen kwam leek het wel of ik een wolk binnenstapte.
Ik begreep ik dat dit de aanwezigheid van Barbara was, haar ziel, haar geest, hoe je het wilt omschrijven. Het voelde goed.
De dagen erna moest van alles geregeld worden, en het was fijn, dat Barbara en Peter al langs kerken en begraafplaatsen gegaan waren en zelfs een prachtige foto van Barbara voor de rouwkaart gemaakt hadden. Dit voelde ook voor mij goed: Barbara had enigszins de regie, en wij voerden nu uit.
Op de laatste dag kwamen wij allemaal bij Peter en Barbara thuis voor een intieme afscheidsviering.
Voor haar laatste ritje samen had Peter had een mooie route uitgestippeld om langs de Noord-Hollandse dijken en duinen naar het witte kerkje in Groet te rijden.
Daar hadden vrienden de kerk al in de sfeer van Barbara warm versierd en met honderd waxinelichtjes werd Barbara voor de laatste keer in het licht gezet.
Wat mij tijdens deze afscheidsviering het meest raakte was een cd opname van Barbara en Peter, prachtig om zo nog haar stem te horen.
Aansluitend reden wij verder naar de begraafplaats, en droegen alle vrienden Barbara, afwisselend een stukje, naar haar laatste rustplaats. Vanaf de poort van de begraafplaats werden wij door een geluid naar een bepaalde plek gezogen: het bleek een jonge vrouw te zijn, welke op een manshoge Japanse trommel – rechts, links trommelend – ons de weg wees en daarmee de afscheidsviering met de stilte van het graf verbond.
Bij het graf aangekomen lieten de vrienden Barbara onder de klanken van klankschalen en kleine trommels aan touwen in het graf dalen en vroeg Peter of de vrienden mee wilden helpen het graf dicht scheppen.
De eerste kluit aarde hoor ik nog steeds, domp viel hij op de deksel van de kist, en je zou willen dat hij haar wakker maakte, maar je weet beter, dus volgde de volgende schep: Boem…
Ondertussen ging de trommelaarster onverwijld door en verdween de terughoudendheid bij de aanwezigen, iedereen wilde mee scheppen, zelfs de kinderen pakten een schep en hielpen mee…
Na een lange tijd was het graf dicht, en toen gebeurde het mooiste wat ik deze dag meemaakte: een vriend viel op zijn knieën en streek met zijn handen vol overgave de aarde glad en legde daar zijn meegebrachte steen zacht neer.
In de rouwcirculaire hadden wij gevraagd om een steen mee te nemen, en iedereen legde nu zijn steen op zijn eigen manier neer. De ene begroef de steen heel voorzichtig, de andere gooide hem in de aarde, zodat een gat ontstond en de aarde zich om de steen heen vormde.
Af en toe ga ik nog naar Barbara’s graf en dan zie ik dat de stenen elke keer anders liggen. Zou Peter de stenen opnemen en terugdenken aan alle liefde en intenties die deze stenen toen in het laatste ritueel opnamen?