Vandaag is het precies twee jaar geleden dat wij het afscheid vierden van Piet.
Dixie, Manon en Daphne hebben veel te snel afscheid moeten nemen van Piet,
echtgenoot en vader. Daarom was het ook heel belangrijk om Piet gauw uit het ziekenhuis naar huis te halen.
Zo konden zij in alle rust in hun eigen omgeving afscheid van hem nemen.
Piet was kunstschilder en had een prachtig atelier aan huis. Het was dan ook voor de hand liggend om hem in zijn eigen atelier te midden van zijn kunst op te baren.
De tafels waarop hij zoveel mooie kunstwerken gemaakt had werden nu zijn podium.
Piet lag op een draagbaar – dat is een plank met rondom handvaten en een opstaand randje – op zijn werktafels midden in het atelier.
De potten en tubes met verf, zorgvuldig schoongemaakte en gesorteerde kwasten vormden een prachtige entourage voor dit laatste afscheid van een markante man.
Helemaal in de geest van pa gingen Daphne en Manon het deksel van de draagbaar beschilderen. Heel zorgvuldig alsof hij over hun schouders meekeek, beschilderden zij het laatste huisje voor pap.
Dixie wilde graag de dag van afscheid beginnen met een intieme afscheidsviering in huis, maar omdat het prachtig weer beloofde te worden kozen wij ervoor om het afscheid in de tuin plaats te laten vinden.
Op de dag van afscheid hebben wij midden in het gras een podium gemaakt met een groot wit kleed omgeven met klimop. Plechtig brachten wij Piet naar dit podium onder het dak van een grote parasol en ging vervolgens iedereen rondom hem staan.
Zonder versterking werd er gezongen, muziek gemaakt en gesproken, en juist dit maakte deze afscheidsviering zo bijzonder. De muziek en de woorden vervlogen met de wind, net zo als Piet zachtjes was weggevlogen. Op de achtergrond hoorden wij de kippen van Dixie, blaffende honden en …. spelende kinderen. Zou dit de link met het leven geweest zijn?…. Manon is ondertussen bevallen van het eerste kleinkind van Piet en Dixie, Lucia, het licht.
Dixie had besloten om Piet in zijn eigen Jeep naar het crematorium te brengen,
dit vroeg om enkele aanpassingen. Na veel meten en onderzoeken werden de drie bijrijderstoelen uit de auto gesloopt en ging de deksel bij wijze van proef in de auto.
Het paste precies!
Na de afscheidsviering droegen wij Piet naar de auto en reed Dixie nog een laatste rondje met Piet alleen over de dijk. Na dit ererondje sloot de rest van de aanwezigen achter de Jeep aan.
In het crematorium werden wij al verwacht door de overige genodigden, en na het opstellen van enkele van zijn schilderijen en een scherm met foto’s begonnen wij aan de officiële afscheidsviering.
Iedereen was gevraagd om een steen mee te nemen, om te symboliseren wat voor een kei Piet was, of om zijn rotsvaste vertrouwen in hun vriendschap uit te drukken. Bij het afscheid nemen mocht iedereen zijn steen bij Piet neerleggen . Het was indrukwekkend om te zien hoeveel moeite iedereen genomen had om een passende steen te vinden, te maken of te versieren.
Net zo indrukwekkend was het toen wij halverwege het koffiedrinken glazen met wijn rond lieten brengen en op een teken, met Piet – die op een grote foto in ons midden was – proostten, begeleid door het lied van Ramsey Shaffey: Zing, huil, dans, bid en bewonder….
Iedereen viel in, want hoe kan je je nu anders voelen, als je zo een kei van een man, vader, broer, zwager en vriend moet missen, dan zingend, huilend, maar ook dansend, biddend en bewonderend. Als ik aan dit ogenblik terug denk krijg ik nog kippenvel. Ons leven gaat door maar niet zonder uitbundig in zijn geest stil te hebben gestaan bij deze Bourgondische kunstzinnige levensgenieter.