Iedereen kende Jan als de schaatser, de sportieve man die in zijn negenentachtigste levensjaar nog zijn rijbewijs wilde verlengen.Jammer genoeg is dit net niet meer gelukt. Hij overleed net ervoor. Zijn familie wilde hem ondanks alle verdriet toch het afscheid geven wat hem toekwam, persoonlijk, betrokken en herkenbaar.Niet voor niets zegt men: De uitvaart is de spiegel van het leven dat geleefd is…
In dit afscheid herkende men in alles het geleefde leven van Jan. In de dagen van afscheid hoorde ik vaak: Ja, zo was Jan.
Jan bleef lekker thuis in de woonkamer in zijn vertrouwde omgeving, omgeven door vrouw, kinderen en kleinkinderen. Hier ging het leven door met een lach en een traan.
Op een van die dagen kamen een aantal kleinkinderen opgewonden en stralend binnen met een taart: “Gewonnen voor Opa!!”
Gewonnen op de ijsbaan. Wat zou opa trots geweest zijn. Opa had hun en zijn eigen kinderen – hun vaders en moeders – immers de liefde voor het gladde ijs met de paplepel ingegeven. En nu hadden zij de wedstrijd gewonnen.
Op de voorkant van de rouwkaart stond een foto van Jan in schaatstenue , met zijn , voor iedereen bekende geel-rode, schaatsen zwaaiend naar de camera ….
Nu als een laatste groet.
Onder de foto stond:
Op schaatsen zwevend over het gladde ijs
zweeft hij nu rustig op reis
zijn laatste
Natuurlijk zochten wij voor deze bijzondere man ook naar een bijzonder vervoersmiddel. De loopkoets kwam even ter sprake, maar Jan’s echtgenote dorst het niet aan om het hele eind naar de begraafplaats te lopen en zo opperde ik de huifkar. Meneer Goudsblom, eigenaar van de huifkaar, had ooit bij mij aangegeven dat hij graag eens een uitvaart wilde rijden met zijn huifkar.
Het bleek een schot in de roos. Jan en zijn familie waren immers voor zijn 80e verjaardag ook met de huifkar er op uit gegaan en in herinnering daaraan voelde het goed om zijn laatste reis met de huifkar te ondernemen.
In korte tijd moest dhr. Goudsblom enkele aanpassingen aan de huifkar doen, de kist, het laatste huisje van dhr. Groot moest natuurlijk op een waardige en respectvolle manier in de kar gaan.
En ook de bloemen moesten een mooie plek krijgen, daar was de huifkaar immers niet op gemaakt.
Op de dag van de uitvaart, stond de huifkar met de bekende paardjes voor de kerk en zetten de kinderen en kleinkinderen pa en opa zachtjes op de middelste bank, waarna Ma, kinderen en nog enkele tantes en ooms welke niet meer zo makkelijk de tocht naar de begraafplaats konden ondernemen plaats namen.
Zo temidden van zijn dierbaren hebben wij Jan naar zijn laatste rustplaats begeleid. Langs de zijkant van de huifkar en aan de achterkant hingen diverse bloemstukken . Opvallend detail was de zweep met een zwarte organzastrik welke de rouw van dit ogenblik aangaf.
Zachtjes leidde dhr. Goudsblom zijn paardjes en de kostbare vracht naar de begraafplaats bij de Karmel.
Hier deelde de begraafplaatsbeheerder tulpen aan de aanwezigen uit om als laatste groet aan Jan mee te geven op zijn grote reis.
De huifkar wachtte ondertussen en bracht na de begrafenis de familie naar Café Het Rode Hert, waar iedereen verwelkomt werd met koffie en een broodje – natuurlijk onder ander met ei – want Jan is ook jarenlang de eierenboer van het dorp geweest.
Hier nodigde het projecteren van foto’s uit Jan’s leven de mensen uit om hun herinneringen aan Jan met elkaar te delen.