19 Juli 2008
Ellen had bij leven ervoor gekozen om niet gekoeld opgebaard te worden.
Zij was lid van de Christengemeenschap en sommige leden van de Christengemeenschap geloven dat de ziel het lichaam niet kan verlaten, als het lichaam gekoeld wordt.
Omdat ik de techniek van het natuurlijk koelen geleerd heb en al vaker toegepast had vertelde ik de familie over het opbaren op graszoden, een natuurlijke manier van opbaren.
Dat dit zo mooi zou worden, hadden wij met z’n allen niet durven te hopen.
De familie koos voor een opbaarplank, die wij met schragen op het grasveldje hebben gezet waardoor het leek alsof Ellen in een bedje boven het gras zweefde, Omringd door bloemen en buxusjes.
Drie nachten werd er gewaakt door leden van de Christengemeenschap.
In het geloof van de Christengemeenschap is de periode tussen sterven en uitvaart belangrijk voor de overledene. Sterven is een proces van drie tot drie en een halve dag; de gestorvene heeft deze dagen nodig om van het lichaam los te komen. De gedachte dat de overledene in deze tijd terugblikt op zijn/haar levenspanorama is al eeuwenoud.
Wij kunnen daarbij helpen door de overledene niet op te bergen, maar op te baren in een ruimte waarin ongestoord op het voorbije leven kan worden teruggeblikt.
Geleidelijk aan wordt het contact tussen lichaam, geest en ziel verbroken.
Overdag kwamen veel mensen langs om afscheid te nemen. Om Ellen privacy te geven en te beschermen, hingen wij een klamboe boven haar op. Hierdoor werd de opbaring haast sprookjesachtig.
Met z’n allen vonden wij haar zóó mooi en rustig in haar tuintje liggen, het mocht wel eeuwig duren… Ikzelf ben ervan overtuigd, dat je, als je spiritueel geleefd hebt, je lichaam over de dood heen mooi kunt houden. Er zijn geen onderzoeken naar gedaan, maar in mijn praktijk heb ik het herhaaldelijk meegemaakt dat de conditie van het lichaam van spirituele personen zo mooi bleef, dat het haast zonde is om de kist te sluiten.
En toch moesten wij ook hier afscheid nemen van deze bijzonder vrouw. Op die ochtend hadden zich veel familieleden en vrienden verzameld en samen brachten wij haar met de loopkoets bellenblazend naar de kerk. De loopkoets is een koets die niet door paarden getrokken wordt, maar begeleid en geduwd wordt door familie en vrienden. De overledene blijft dus zo tot het laatst in het midden van z’n dierbaren. Omdat wij met de lopende rouwstoet nogal voor verkeershinder zouden kunnen zorgen, werden wij begeleid door drie politieagenten. Deze fietsten, uit het zicht, voor ons en hielden de kruispunten vrij. Zo liepen wij in alle rust en ongestoord door de binnenstad van Hoorn naar de kerk, waar een intense afscheidsviering plaats vond.
Na de emotionele viering was het voor iedereen bevrijdend om weer lopend naar de begraafplaats te gaan en zo even ieder voor zich zijn gedachten te laten gaan.
Voor de begraafplaats werden wij opgewacht door muzikant Feico, hij verzachtte met de klanken van zijn accordeon de laatste moeilijke stappen en verbond zo de afscheidsviering met de stilte van de begraafplaats.
Ter herinnering werden bij het afscheid papaverzaadjes uitgedeeld. (De Papaver is het symbool voor de kortstondigheid van het leven en daarmee de vergankelijkheid van alles wat we kennen.)
Het is nu precies een jaar geleden dat Ellen overleed,…. Ik merkte het al enige weken op, aan de papavers die overal, in tuinen maar ook in de berm, langs groene weiden, langs wegen en op heuvels, uit kwamen.
Op de sterfdag van Ellen zal de familie in liefde terugkijken , maar ook vooruit kijken. Niet alle zaadjes van de papavers zijn uitgekomen. Echter,
er was een heel speciaal zaadje weldegelijk tot wasdom gekomen: op de sterfdag van Ellen is haar dochter, Mathilde, uitgerekend, om te bevallen van haar eerste kindje, de kleindochter van Ellen.
Verdriet en vreugde zullen op die dag dubbel aanwezig zijn en zij maken de cirkel van het leven rond.
Bij sommige families loop ik wat langer mee; het voelt goed dat ik Ellens gezin ook in blijer dagen mag ontmoeten.