Gebroken geluk.
Midden in de nacht arriveerde ik bij Hans en Ellis.
De verslagenheid was alom voelbaar. Natuurlijk wisten zij allemaal dat Hans heel erg ziek was en zou sterven, maar als het ineens sneller gaat dan verwacht, dan haalt de tijd je toch altijd weer in. Ellis was verbijsterd, haar Hans, liefde van haar leven, vader van hun kinderen, was dood. Hoe moest het verder? Gelukkig waren er familie en een goede vriend van Hans aanwezig om Ellis en de kinderen te steunen. Samen verzorgden wij Hans en ondertussen werd door onzichtbare kaboutertjes de rieten baar binnen gehaald, opgeruimd, koffie gezet, alles liep stilletjes gewoon door. Wat is het toch fijn om zo veel lieve mensen om je heen te hebben.
Nog in de nacht zaten Ellis en ik op de bank en spraken wij over het afscheid. Meestal probeer ik alles in kleine stappen te begeleiden, maar Ellis wilde in grote lijnen weten waar ze aan toe was. Het gaf haar rust om het een en ander al te bespreken. Welke ruimte was groot genoeg voor het afscheid, was de kernvraag. Hans was erg geliefd en Ellis en familie verwachtten veel mensen. Het liefst zou Ellis de Grote Kerk van Alkmaar afhuren. Zoon Rik had het afscheid van de vader van zijn vriend in de Grote Kerk bijgewoond en het had veel indruk op hem gemaakt. Zo’n mooi afscheid wilde hij ook voor zijn vader. En zo gingen wij al de volgende morgen naar de Grote Kerk om daar de mogelijkheden te bespreken.
Omdat het gezin een echte rouwauto te heftig vond, besloten zij om Hans in de auto van de broer van Ellis naar de kerk en het crematorium te rijden. Voor de zwager was dit een grote eer. Het voelde goed voor hem om Hans samen met Ellis in zijn auto naar het afscheid te rijden. De dagen erna vulden wij langzaam aan met het organiseren van het afscheid. In de kaart hadden wij iedereen gevraagd om een mooie gekleurde kaars mee te nemen en wij filosofeerden al hoe mooi het zou worden met die kaarsen, bloemen en foto’s rondom Hans. Om dit vast te leggen, heeft Ellis een professionele fotograaf ingehuurd, zo konden zij later nog eens in alle rust de foto’s terug kijken.
Het werd een bijzondere middag met veel sprekers en prachtige muziek. Ik zeg weleens: wat je zaait, dat ga je oogsten. En dat gold zeker hier: ik werd geroerd door al die bijzondere verhalen en anekdotes over Hans. Ik heb Hans niet gekend, maar het MOET een bijzondere lieve man geweest zijn, zo liefdevol als hij door iedereen werd besproken. Wat mij het meeste raakte was de herinnering van Ellis. Zij vertelde, dat bij een van de laatste ziekenhuisbezoeken zij en Hans in het donker op het parkeerterrein hebben zitten dansen op een liedje uit de radio…..
Het afscheid eindigde met een toost op het leven van Hans. Er werd wijn geserveerd en door Rik en zijn vrienden werd Hans zijn favoriete biertje uitgedeeld. Hans had het prachtig gevonden, hoe iedereen zo ongedwongen toostte op zijn leven en voor Ellis, Rik en Romy was dit de ontlading na een heel moeilijk uur. Wij bleven nog even in de kerk, waar ondertussen foto’s van hun leven te zien waren. Na een tijdje maakten alle mensen een erehaag voor Hans en brachten wij Hans in besloten kring naar het crematorium. Hier deed de familie als afsluiting het lintenritueel. Het was zo bijzonder om te zien hoe zorgvuldig iedereen zijn lint doorknipte en bij zich hield. Met dit ritueel maakten Ellis, Romy en Rik een doorgang naar een nieuw leven, een leven zonder Hans, zonder pappa. Een leven met herinneringen aan een prachtige man en vader. Ik weet zeker dat zij, met de liefde van Hans in hun hart,
de kracht vinden om de toekomst
weer tegemoet te gaan.
