Bij het binnengaan van de opbaarruimte valt er niet aan te ontkomen, de geur van gras -zoals het ruiken kan na een verfrissende regenbui-, van aarde en van rozemarijn komt je tegemoet. Je ruikt de natuur. Je ruikt het niet alleen, je ziet het ook, want onder de gestorvene liggen graszoden. Het gras ligt niet direct onder het lichaam maar op de grond onder de kist, baar of bed.
Met graszoden wordt op een natuurlijke manier opgebaard en de ruimte gekoeld.
Het gras wordt dagelijks rijkelijk besprenkeld met een combinatie van water, rozemarijn badmelk en kwarts (silicium). Het water zorgt dat het gras groeit en door de groei onttrekt het warmte aan de ruimte. Tevens verdampt het water wat op het gras wordt gespoten waardoor de lucht ook koeler wordt. De rozemarijn stimuleert de verdamping en zorgt voor een lekkere geur. De silicium is ondersteunend aan het proces.
Binnen de antroposofie is het gebruikelijk om op deze manier op te baren. Dat heeft vooral te maken met de spirituele visie op het sterven. Sterven wordt beschouwd als een proces, een proces waarbij het levenslichaam loslaat van het fysieke lichaam. Dit duurt ongeveer drie dagen.
In deze eerste dagen na overlijden, verschijnt het voorbije leven in beelden, hierdoor verwerk je je leven. Dit is enigszins vergelijkbaar met de goede gewoonte om voor het slapen gaan de dag in gedachten nog eens door te lopen. De reflectie neem je mee de nacht in en zo verwerk je gedurende de nachtelijke uren, in je dromen, wat je overdag hebt meegemaakt.
Soms kun je de dag erna, na het ontwaken, met vernieuwde inzichten wakker worden en anders tegen dingen aankijken. We raden mensen niet voor niets aan om er ‘nog maar eens een nachtje over te slapen’ als ze het even niet weten. Gedurende deze eerste drie dagen na de dood helpt het de gestorvene (maar zeker ook de naasten in hun verdriet) om te waken. Het is fijn als dit in een ruimte gebeurt waar geen geluid van de koeling is zodat er een serene sfeer is. De wakers kunnen in stilte naast de gestorvene zitten of iets passends voorlezen.
We merken dat de grasopbaring ook buiten de antroposofie aan populariteit wint. 
Voor een natuurmens is het niet ongewoon hiervoor te kiezen. De naasten zorgen voor het gras en maken het bijzonder; met bloemetjes in het gras gestoken, mineralen/stenen erop gelegd of wat ook maar passend is bij de overledene. De ruimte onder de kist wordt een kleine, bijzondere tuin in huis. De zorg die de overledene tijdens het leven voor de natuur had, hebben de nabestaanden nu voor zijn laatste tuintje. Ook heel kleine kinderen kunnen makkelijk betrokken worden, zo kunnen zij bijvoorbeeld met de plantenspuit het gras nat maken.
Als men tijdens de opbaardagen nog afscheid mag nemen, kan men gevraagd worden om iets uit de natuur mee te nemen om een plekje op het gras te geven. Zo wordt het een helemaal een gezamenlijk, laatste stukje, bijna heilige grond. Alles wat wordt meegenomen en neergelegd, kan op de dag van het afscheid een plek krijgen rond de kist of op een tafeltje naast de kist.
Wanneer je de grasplaggen uit eigen tuin kunt scheppen en na de opbaring weer teruglegt op de plek waar ze vandaan zijn gehaald, krijgt het gras voor altijd een speciale betekenis.