Piet overleed na een lang ziekbed en toen ik in de nacht bij de familie kwam, was er een enorm verdriet, maar ook berusting.
Berusting omdat zijn strijd gestreden was. Piet heeft zo zitten vechten om bij zijn gezin te blijven, hij kòn niet meer. Iedereen was het erover eens, dat dit het beste was. Piet had zijn rust gevonden.
Atie, zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen hadden hem in liefde los gelaten. De dagen erna waren gevuld met de voorbereidingen voor het moment van afscheid. Elke dag kwam ik bij de familie en dan bespraken wij met zijn allen hoe die laatste uren samen ingevuld zou worden. ‘Geen poespas’ had Piet gezegd en Atie was het daar mee eens. Zij hadden hun leven lang een touringcarbedrijf en een reisbureau gerund en kenden bijna iedereen in het dorp. Dus ja, er moest een afscheid in het dorp zijn. Zoon Michel zit in het bestuur van het dorpshuis, gelegen aan het plein achter hun huis. Hoe mooi zou het zijn om daar een ontvangst te plannen voor alle mensen uit het dorp? Om later in besloten kring naar het crematorium te gaan? Zo gezegd, zo gedaan. Samen met Michel maakten wij een afspraak met de beheerder en in een mum van tijd was alles geregeld. Er zou koffie met een lekker taartje aangeboden worden. Piet zou in een aparte, toegankelijke ruimte komen te staan en de familie zou daar gecondoleerd kunnen worden. Sinds twee weken was het ook mogelijk om op zondag een afscheid in het crematorium te plannen. Dus kozen wij voor de zondag, dan had iedereen de gelegenheid om te komen.
Omdat Piet zijn leven lang met de touringcar mensen van huis naar hun vakantiebestemming gereden had en veilig weer terug had gebracht, was het geen moeilijke vraag wat het rouwvervoer zou worden: inderdaad de grote rouwbus. Toen ik 10 jaar geleden begon met mijn uitvaartbedrijf CHARON, was er nog maar één rouwbus, nu zijn er ondertussen ontelbare bussen, voor van drie tot 24 personen. De bus vervoert de overledene, alle bloemstukken èn de nabestaanden; zo ben je tot het laatst samen. Het rijden in de bus geeft het afscheid vaak een wat luchtiger karakter, soms haast te vergelijken met het schoolreisje van vroeger. Op de dag van het afscheid reed de bus bij het huis van Piet en Atie voor en bracht het gezin naar het rouwcentrum waar Piet enkele dagen verbleef. Hoe mooi was het om Piet samen op te halen en samen naar het laatste afscheid in het buurthuis, Het Hanswijk te rijden. Hier zetten wij Piet neer te midden van een bloemenzee. En dronken Atie, kinderen en kleinkinderen nog even snel een kopje koffie voor de eerste gasten arriveerden.
Een beetje schoorvoetend, niet wetend wat zij konden verwachten, kwamen de gasten binnen. Bij het zien van de mooie fotoreportage op het beeldscherm in de ontvangstruimte van het dorpshuis ontspanden zij. En helemaal natuurlijk toen de gasten de familie zagen. Er werd gelachen en er werd gehuild, alles was goed. Het gezin stond dicht bij Piet en het voelde zo goed voor hen. Veel gasten wilden meteen weer gaan en het kostte mij moeite om hen met zachte hand tegen te houden. Ik vertelde, dat het gezin het fijn zou vinden als ze even hier bleven en bij een kopje koffie en een taartje met elkaar herinneringen aan Piet zouden delen. Deze gastvrije sfeer was ook altijd bij hun thuis en dit wilden zij nog één keer samen met Piet creëren. Gelukkig gingen de mensen langzaamaan zitten en ontstond er een ongedwongen, bijna gezellige sfeer. Later bleek, dat er zelfs mensen op straat en op het voetbalveld hoorden dat er een condoleance voor Piet in het dorpshuis was. Ook zij kwamen binnen om afscheid van Piet te nemen en Atie, kinderen en kleinkinderen te condoleren. Al die tijd stond de blauwe rouwbus voor de deur te pronken en menigeen dacht terug aan het reisje waarvan Piet hen altijd weer veilig thuis had gebracht.
Tegen drie uur droegen wij Piet naar de bus en reed het gezin voor de laatste keer langs het woonhuis waar zij zo veel mooie en natuurlijk ook wel moeilijke momenten samen hadden beleefd. In het crematorium aangekomen gingen wij direct naar de familiekamer. Hier haalden zoon Ron en Atie nog herinneringen op aan mooie tijden en nam het gezin afscheid met een roos. Het was goed zo, Piet had zijn leven geleefd, hier scheidden zich hun wegen. Het gezin werd door de bus, die trouwens van dezelfde ontwerper was als het favoriete busmodel van Piet, naar een paviljoen op het strand gebracht, waar zij nog even uitwaaiden en lekker gingen eten. Zij sloten deze dag in de besloten en vertrouwde omgeving van hun gezin af. Gesterkt door dit warme afscheid zou het leven hen weer opnemen. Soms zullen zij nog denken, wat jammer, dat vader Piet, opa dit niet meer kan meemaken. Maar ik kan bijna niet anders denken, dan ….. zou hij niet een klein beetje over hun schouder mee kijken?