In mei belde Mieke mij voor het eerst op, ze had van mij gehoord en wilde kennis maken. Wat mij betrof was er meteen een klik, en blijkbaar ook bij Mieke, want vanaf die dag ontmoetten wij elkaar vaker.
Eerst praten wij met elkaar, even later maakte ik kennis met haar twee dochters, zij zouden immers straks haar afscheid regelen.
Mieke was zelf een organisator en wilde alles zo goed mogelijk geregeld hebben,
Totdat Gonnie, de pastorale werker tegen Mieke zei, … stop, tot hier.
‘Laat aan je dochters ook nog iets te regelen over. Jij moet je nu op jezelf richten, laat de rest maar in goeden handen achter.’
Gelukkig naam Mieke zich dit ter harte en vanaf dit ogenblik, mailde en belde ik over en weer met de meiden, en nog af en toe een gesprek met zijn vieren – waar Mieke waarschijnlijk met kromme tenen zat, want ze wilde zo graag alles regelen.
Toch begreep Mieke dat dit het stuk van Laura en Sylvia was, en eigenlijk had zij ook het volste vertrouwen in de meiden, dus liet Mieke stukje voor stukje los.
Door het intense contact voelde ik, dat ik erg betrokken raakte en mij aan Mieke begon te hechten.
Op een middag bracht ik nog even een boek dat ik haar aangeraden had om te lezen, en zij vertelde dat zij zo graag nog even van het weer wilde genieten, maar niet alleen dorst te gaan.
Spontaan bood ik aan om met haar een rondje in het park te gaan lopen.
Eerst wilde zij dit niet aannemen, ik had het toch zo druk , en andere excuses werden aangehaald.
Maar eigenlijk had ik zelf ook zin om even buiten te lopen, en wilde ik graag met Mieke dit rondje lopen.
Uiteindelijk liepen wij, twee vrouwen in de vijftig – de ene stervende, de andere op afstand bij haar sterven betrokken – in het park onder een prachtig najaarszonnetje.
Meteen al legt Mieke haar arm om mij heen en – voor mij in het begin een beetje onwennig vanwege deze intense aanraking met Mieke – liepen wij innig gearmd, hartstochtelijk pratend over onze kinderen, ons werk, ons vrouw-zijn een groter rondje dan de bedoeling was.
Ik bracht Mieke naar huis en dacht nog lang na over onze wandeling. “Kwam ik niet te dicht bij? Ging ik mij niet te veel hechten aan Mieke? Was dit wel professioneel?” Toch voelde het goed.
O.k. ik was betrokken bij Mieke, dit intense contact overviel mij een beetje, maar so what? Ik wil als mens bij mensen binnen komen,
En dan gebeurd het dat je bij de een dieper binnen komt dan bij de ander.
Enkele weken na onze bijzondere najaarswandeling belden de dochters mij met de vraag om bij Mieke te komen om afscheid te nemen van hun moeder.
Tot het laatst, zelf nu in het uur van haar dood, was Mieke nog betrokken bij de ander.
“Help je hun er doorheen?” fluisterde ze mij in het oor terwijl ik haar een laatste kus gaf en een goede reis toewenste. “’tuurlijk” antwoordde ik, “en .. wij zien elkaar terug”.
Leeg verliet ik het huis van Mieke, wetende dat ik haar nooit meer zou spreken.
Toch voelde het goed om zo intens contact met Mieke, Sylvia en Laura te onderhouden.
Samen met de beste vriendin van Mieke, Dyan, en Gonnie, de pastoor, bespraken wij de dagen naar haar overlijden alle laatste details van het afscheid van Mieke.
Het werd een bijzondere dag, helemaal zoals Mieke het had voorbereid.
Er werden vrolijke Afrikaanse liederen, gezongen door het koor waar Mieke deel aan had, ik vertelde het bellenblaasverhaal voor de kleinkinderen. Zij maakten de rest van de viering bij een zitje, welke naast oma’s laatste huisje stond een zitje, welke naast oma’s laatste huisje stond mooie tekeningen en verzieringen voor Mieke bij. En bij het aansteken van de kaarsen in aurakleuren door de kleinkinderen speelde Gabrielle’s song:
As it is in heaven, uit de gelijknamige film.
De film, welke Mieke de laatste maanden wel honderd keer had gezien, was heel belangrijk in Mieke’s leven en dat van haar dierbaren geworden.
Dyan betrok op het laatst iedereen bij een ritueel.
Staande, dicht bij elkaar, in een kring rondom Mieke hoopten wij vurig, maar wisten wij het natuurlijk zeker: She is in heaven, deze bijzondere vrouw,zo bijzonder, zo lief, zo betrokken hoe kan het anders….