“Ik wil graag uw stem horen?” klonk een lieve, maar droevige stem uit de telefoon.
“Mijn vrouw Els, zal binnenkort sterven en misschien willen wij u vragen.”
Na een kort gesprek was hij gerustgesteld en zou later terugbellen.
Bij ons eerste gesprek hoorde ik van schoondochter Kim, dat zij mij gezien en gehoord had tijdens de uitvaart van haar buurman waar ik een sprookje had verteld. Zoon Pim legde uit, dat voor hen een stem heel belangrijk was; door mijn stem hadden zij vertrouwen in mij. Dat is natuurlijk fijn om te horen want juist dan, als er een klik is met de familie, kan je samen – ondanks alle verdriet – een hele mooie week beleven. Vertrouwen is zo belangrijk.
Els was tuinier in hart en ziel en toen wij haar naar huis haalden, stond in haar kamer een grote bos met bloemen. In de dagen erna groeide het tuintje rondom Els. Buiten was het nog grijs en grauw, maar binnen bij Els leek het lente met al die kleurrijke, wilde bloemen. De familie had voor de natuurlijke opbaring op graszoden gekozenen en zo lag Els in haar rieten mandje binnen op een grasveldje. Een vriendelijke opbaring, waarbij geen mechanische koeling gebruikt werd.
Voor de uitvaart dekten wij Els met een van haar prachtige sjaals toe en strooiden de kleinkinderen allemaal witte bloemetjes op haar. De kleinkinderen hadden ook de belangrijke taak om oma uit huis te rijden. Zo mooi om te zien, hoe serieus zij hun taak namen. Net als het aansteken van de kaarsjes in het crematorium. Zij zetten de kaarsen in een hartvorm naast oma neer en staken die aan.
Mijn hart brak zowat bij het horen van Besame Mucho, het lied dat na de woorden van Ad klonk.
Hoe verdrietig moest het toch zijn voor Ad, als je zó veel jaren bij elkaar was en nu afscheid moest nemen van je liefste. Liefdevol keek Ad naar haar foto, aaide nog een laatste keer over het zachte doek van Els, nam zijn kinderen in de arm en dompelde zich onder in de warme deken van liefde van familie en vrienden, die het gezin opwachtten in de koffieruimte.
Ad had in deze bijzondere week tegen mij gezegd: Gijsje, je moet laten zien, dat je elkaar lief hebt, elke dag weer, en elkaar de vrijheid gunnen. Ad begreep de taal van de liefde, hij had zijn Els in liefde los gelaten…