Piet en Tiny hadden het fantastisch samen.
Zij hadden met alle kinderen en kleinkinderen mooie verre reizen gemaakt, veel beleefd en vooral samen geleefd en feesten gevierd.
Nu was Piet overleden en moest Tiny alleen verder, ….. alleen?
Elke keer als ik bij de familie kwam waren kinderen, kleinkinderen of andere familieleden aanwezig om Tiny bij te staan. Dan zie je maar weer, dat de Bijbelse gezegde: ‘Wie zaait zal oogsten’, helemaal waar is.
Alle liefde en aandacht welke Tiny en Piet in hun leven samen gegeven hebben, kreeg Tiny nu terug, als een warme deken waarin zij zich mocht koesteren.
Toch was niet alles helemaal fijn in deze dagen. Het lichaam van Piet veranderde – waarschijnlijk door zijn ziekte – te snel. Ik maakte mij zorgen en vertelde voorzichtig, dat het misschien toch nodig zou zijn om Piet naar een plaats te brengen waar de omstandigheden voor het lichaam gunstiger zouden zijn, het mortuarium, daar zou hij helemaal koel liggen.
Uiteraard wilde Tiny hier niets van weten, en wij overlegden welke mogelijkheden er nog overbleven. Ik opperde om hem naar een koelere ruimte in huis te verplaatsen, en een tweede koeling, een gekoeld matje, extra op hem te leggen.
De ruimte was er, een klein slaapkamertje met ventilator. Een probleem vormde alleen de weg daar naartoe. De bochten door de smalle deuren konden wij met goed fatsoen niet maken en wij besloten om in het kamertje het glas uit het kozijn van het raam te laten halen en Piet door het raam naar binnen te brengen. Zo gezegd, zo gedaan.
Heel liefdevol en zorgzaam droegen de zoons en schoonzoons Piet via de tuin naar het kamertje en al snel veranderde deze kamer in de loop van de volgende dagen in een tuinkamer, zo veel bloemen werden bezorgd.
Tiny zorgde er voor dat niet te veel mensen gelijk bij Piet waren en zo kon iedereen in de vertrouwde omgeving, op zijn eigen wijze, afscheid van Piet nemen.
Piet bleef thuis tot de laatste dag.
Piet bleef gelukkig tot het laatst thuis. Jammer genoeg is dat niet altijd mogelijk. Soms moet ondanks alle goede zorg de overledene naar het mortuarium of moet ik , met pijn in mijn hart, de familie adviseren om de deksel te sluiten. De redenenvoor verandering van het lichaam zijn niet altijd duidelijk, soms komt dit door het medicijngebruik – terwijl dezelfde medicijn bij een andere persoon juist de verandering vertraagt.. Een andere keer is het de conditie van het lichaam, de ziekte of het ongeval waardoor de nabestaanden niet tot het laatst afscheid van hun dierbare kunnen nemen. Als uitvaartbegeleider proberen wij de familie daar zo goed mogelijk in te begeleiden door uit te leggen dat een overleden lichaam net als een gezond lichaam verschillend reageerd.
Op de laatste dag thuis droegen de zoons en schoonzoons Piet weer voorzichtig door het raam naar de rouwauto. Terwijl wij Piet op zijn laatste weg naar het crematorium begeleidden zette de glazenier het raam weer veilig in de sponning zodat inbrekers geen kans maakten.
De afscheidsviering hadden wij met zijn allen helemaal in de geest van Piet samengesteld, er waren gedichten, mooie woorden, cd’tjes met herinneringen.
Onder het favoriete liedje van opa en zijn kleinkinderen lieten alle kleinkinderen buiten hun rode hartenballonnen op. Het crematorium in Haarlem heeft prachtige muren en een plafond van glas. Daarom kon iedereen zittend in de aula de ballonnen nakijken tot zij na een hele tijd in de hemel achter de wolken bij de sterren verdwenen. Opa was immers een sterretje had Sanne laten weten…..
Als afsluiting nodigde de familie alle aanwezigen uit voor een gezellig samenzijn in het restaurant in Egmond waar Piet en Tiny zo vaak samen waren.
De aanwezigen waren het erover eens: Dit samenzijn ademde helemaal Piet uit …
gastvrij tot het einde toe.