Jeroen ging altijd op reis …
Jeroen verongelukte vrijdagochtend tijdens zijn werk op een binnenvaartschip in Duitsland. Het is wrang als je als familie zo plotseling iemand verliest, maar misschien nog heftiger als je kind ver weg overlijdt en je niet meteen bij hem kan zijn. Pas maandagochtend hoorde ik, dat het lichaam van Jeroen misschien opgehaald kon worden. Omdat mijn chauffeur Marcel die ochtend naar Winterswijk zou gaan, namen wij samen de gok en besloten, dat hij door zou rijden naar Duitsland om Jeroen op te halen. Deze maandag zal ik zo snel niet vergeten. Tot vijf uur had ik telefonisch contact met de waterpolitie, twee uitvaartbedrijven, het ziekenhuis, de gemeenteambtenaar en de schippersfamilie van Jeroen …… er was niet altijd positief nieuws. Eerst werd er plechtig beloofd, dat Jeroen deze ochtend naar huis mocht, dan was dat absoluut niet aan de orde en zou het pas woensdag of donderdag worden. Elke keer moesten er weer nieuwe papieren ingevuld worden of was er een ander obstakel. Ik was blij, dat ik mij goed in het Duits kon redden. Gelukkig is Marcel ook heel relaxt en zoefde hij – af en toe met nieuwe informatie van mij – onverwijld door naar Duitsland. Om half zes kwam eindelijk het verlossende bericht dat Jeroen bij Marcel in de auto was, op weg naar huis. Ondertussen maakten vader Rob en broers Maarten en Robin een boot voor Jeroen en had Gabriëlle een zeildoek gekocht. Jeroen zou ook op zijn laatste reis in een boot gaan.
Voor de rit naar het crematorium had de familie de opvallende oldtimer van Marcel gekozen. Natuurlijk hadden zij Jeroen ook in een eigen auto of bus kunnen brengen, maar Jeroen had wel wat met bijzondere auto’s en zij gunden het Marcel, om alles wat hij voor hen had gedaan. Op de dag van het afscheid droegen vrienden Valentijn, Danny, Lukas, Max en broers Maarten en Robin, Jeroen geschouderd het crematorium in. Het was indrukwekkend hoe deze jonge knullen, overmand door verdriet toch de kracht vonden om hun vriend op zijn laatste weg te begeleiden. Het afscheid was ingetogen en heel bijzonder. In de laatste ogenblikken van het afscheid knipte het gezin de leren veters door, die Jeroen in zijn handen had. Zij verbraken hiermee symbolisch hun band met Jeroen. Dit ritueel opende de poort naar een nieuw leven voor hen: een leven zonder Jeroen. Er werd, zoals de laatste week vaker, gehuild en gelachen. Het was goed zo, in liefde hadden zij hun broer en zoon los gelaten.
Hoeveel Jeroen voor anderen betekend had, hoorden zij de dagen erna van vrienden en familie. Jeroen had mensen in zijn leven geraakt en sommigen zelfs op een ander rustiger pad weten te begeleiden.
Nooit meer zal zijn lach te horen zijn, zijn twinkelende ogen te zien zijn, maar de herinneringen aan deze bijzondere jonge man zullen voor altijd bewaard blijven. Jeroen zal zeker nooit vergeten worden.
