Oma lag al enkele dagen in het tuinhuisje. Wie wilde, kon even bij haar zitten met een kopje koffie en mijmeren over vervlogen tijden. Wat had oma veel meegemaakt in haar leven. Zij hield van het leven, van de mensen en de natuur om haar heen. Oma was vooral gek van haar tuintje, de vogeltjes, de bloemen en haar prieeltje. In de lente, zomer, herfst , ja zelfs in de winter was zij hier te vinden. Daarom was het ook niet meer dan logisch dat wij oma in een tenen mand in het prieeltje van haar tuin gingen opbaren. Overdag deden wij de deksel open en er was eigenlijk altijd iemand bij haar. ’s Nachts legden wij de deksel weer terug en rolden een zeil met daar overheen een mooi voile doek om haar te beschermen. Het voelde voor iedereen zo natuurlijk om oma hier in haar geliefde tuintje de laatste dagen te laten ‘logeren’. Omdat kinderen en kleinkinderen van ver kwamen, ‘logeerden’ ook zij in hun tentjes en caravan in de tuin, dicht bij hun moeder, oma. Eigenlijk werden alleen het toilet van het huisje en af en toe de keuken gebruikt.
Iedereen was natuurlijk gewend om via het poortje en de achterdeur bij oma binnen te komen en zo was het ook nu. Bij binnenkomst begroette iedereen oma, waarna ze bij haar kwamen zitten en samen met de kleinkinderen herinneringen ophaalden. Op een van de eerste dagen zaten wij ’s avonds het afscheid te bespreken toen het kleinste kleinkind zei: ‘Oma is nu een sterretje.’ Als vanzelf ontstond toen het idee om het afscheid hier in het tuintje onder de sterrenhemel te laten plaatsvinden. Waarom ergens naartoe gaan voor één van de belangrijkste ogenblikken van het leven? Hier hadden zij immers alle feesten met oma gevierd. Waarom ook niet haar laatste afscheidsfeestje. Iedereen was meteen opgetogen en de ideeën borrelden zo bij iedereen op, De oudste dochter zou mooie sterrenlantarens maken, ik had nog een mooi sterrendoek om onder de mand te leggen zodat oma al een klein beetje bij de sterren was. Er werden gedichten over de sterren geopperd en ik wist nog een verhaal voor de allerkleinsten: ‘Het treintje naar de sterren’. Opgewonden sloten wij deze avond af, wij zouden oma het mooiste afscheid geven, wat zij zich had kunnen voorstellen. Iedereen hield zo van deze lieve, warme en in iedereen geïnteresseerde oma. Dit had zij verdiend! En ja…. wat je zaait, dat ga je oogsten. 
Oma had altijd alles voor iedereen gedaan. Nu deden kinderen en kleinkinderen alles voor oma terug. Niets was hen teveel.
Op de avond van het afscheid stapte ik om 10.00 uur een sprookjesachtige tuin binnen. Overal waren glaasjes met kaarsjes neergezet, fakkels brandden en de sterrenlantarens straalden. Iedereen had zijn eigen stoel meegenomen en zocht een plekje in de tuin. Gelukkig had oma veel losse bloem- en plantenpotten, die wij voor dit ogenblik even bij de buurvrouw in de tuin mochten zetten om ruimte te creëren voor alle gasten. Bij binnenkomst speelde de kleindochter op haar lier, wat de hemelse sfeer nog eens versterkte. Eigenlijk was oma al een beetje bij de sterren, zeiden wij. Nu nog met al haar dierbaren om haar heen, hoe mooi kan het zijn. De avond vloog voorbij. Er was geen draaiboek gemaakt. In een ongedwongen sfeer vertelde iedereen zijn herinneringen of werd de gitaar opgenomen en zongen wij samen liedjes. Nadat ik het verhaaltje van de trein naar de sterren had verteld, waren de twee jongste kleinkinderen in slaap gevallen op de pluchen kussens die voor mij lagen. Zo lief, zo aandoenlijk, ik smolt bij het zien van die lieve snoetjes op het zachte kussen. Zouden zij dromen van oma in haar nieuwe huisje op de sterren? Voor de laatste keer dekten de kinderen even later moeder toe met de deksel en veel bloemen uit haar eigen tuin. Moeder zou haar tuintje meenemen naar de sterren.
De volgende ochtend kwamen wij weer samen bij koffie met oma’s notentaart. De sfeer was ongedwongen en haast opgetogen. Iedereen wist dat oma oud was, haar leven was voltooid. En al wil je het liefste nooit loslaten…. bij het graf knipten kinderen en kleinkinderen vol vertrouwen hun levenslinten door en begonnen zij eigenlijk op dit ogenblik aan hun nieuwe leven. De ongepolijste klanken van Louis Armstrong: ‘What a wonderful world’, klonken, terwijl oma naar opa daalde en kinderen en kleinkinderen hun oma toedekten met hun betraande zakdoeken. Het bleef verdrietig, maar tegelijkertijd herinnerde het lievelingsliedje van oma hen eraan wat belangrijk is in het leven: kijk om je heen, zie al het mooie om je heen en blijf geloven in de toekomst. De hemel heeft er een stralende ster bij en de wereld om je heen is nog steeds mooi …. Met in je hart de prachtige herinneringen aan de liefste oma van de hele wereld.