Op sportschoenen naar een uitvaart?
Gisteren was het precies een jaar geleden dat Jan overleed en ik zijn afscheid begeleidde.
Jan was jurist EN sportman in hart en ziel. Marathonlopen was zijn favoriete bezigheid. Ondanks zijn bijzonder gezonde levensstijl werd er bij hem twee maanden na uitlopen van de Amsterdamse marathon zonder enig voorteken een hersentumor ontdekt en moest hij tijdens een maandenlange strijd steeds meer inleveren. In plaats van hard hollend door het leven te gaan, leek de wereld rondom Jan en zijn gezin stil te staan. Samen met Gea en de kinderen Tara en Flemming begon Jan – met de eindstreep in zicht – aan de voorbereidingen voor zijn afscheid. Al snel haalde de tijd Jan in en toen Gea mij belde om het een en ander over het afscheid te bespreken was Jan al bijna niet meer aanspreekbaar. Zo liet hij alles in het volste vertrouwen over aan zijn lief Gea; zij kende Jan immers als geen ander.
Aan de gezellige, vrolijke en kleurrijke inrichting van de woonkamer zag ik dat het afscheid anders zou zijn dan de meeste afscheidsvieringen. Gea en Jan hadden hun eigen stijl van leven en dat zou ook tot uitdrukking komen in Jan ’s afscheid. Ik vertelde Gea van de mogelijkheid om in strandpaviljoen Struin het afscheid te vieren en zij was meteen enthousiast. Jan tikte vaak het beeld De Strandvonder in Camperduin aan als keerpunt van hardlopen over het strand naar Bergen. Met een knipoog naar de marathons die Jan gelopen heeft, is aan alle gasten gevraagd om op sportschoenen te komen en daar paste de entourage van een strandpaviljoen natuurlijk perfect bij. Gea en de kinderen hebben de kist zelf in elkaar gezet, de zogenaamde DoeHetZelf kist. Zij wilden immers zo veel mogelijk zelf doen. Jan had het idee geopperd om op de deksel rugnummers van zijn hardloopfestijnen te plakken. Vrienden mochten tijdens de condoleance thuis lieve berichten op de zijkant schrijven. Natuurlijk waren hoofd- en voeteneinde voor de allerliefste laatste groeten van Tara, Flemming en Gea.
Twee dagen voor het afscheid liep Tara, getooid met een foto van Jan op haar T-shirt, als eerbetoon aan haar vader de halve marathon van Groet uit Schoorl Run. En net als bij Jan, stond Gea langs de zijkant met een koebel om haar aan te moedigen. Hoewel het zwaar was om zonder haar vader te lopen, liep Tara deze moeilijke loop zondag helemaal uit, zelfs met een persoonlijk record. Haar T-shirt, dat de sporen van al haar inspanningen droeg, legde zij bij Jan. Hij lag in de woonkamer, midden in een zee van bloemen.
Voor de afscheidsviering hadden de medewerkers van Struin een podium voor Jan neergezet met daarop strandzand en schelpen. Nadat Jan door vrienden op het podium was gezet, begroetten Gea, Tara en Flemming hun vele gasten bij de deur. In de toespraak wezen zij hen op de donatie-bus voor de stichting ‘STOP hersentumoren’. Zelfs nu wilde Jan nog iets voor anderen betekenen, door voor het onderzoek naar hersentumor te laten doneren. In een niet ophoudende rij stroomden de gasten binnen en staken zij hun meegenomen kaarsen rondom Jan aan. Het was bijzonder te zien hoe het buiten steeds donkerder werd, terwijl binnen het licht rondom Jan begon te stralen. Een vuurkorf buiten vlamde ondanks het onstuimige weer. Gea opende en eindigde deze bijzondere avond aan zee met zijn voorzittershamer, want Jan was vrij actief als voorzitter van diverse sportieve organisaties zoals Sportraad en Rondje Bergen. De kinderen Tara, Flemming en enkele andere sprekers hadden hun eigen herinneringen aan de energieke, sportieve en vooral lieve Jan.
Mooi hoe iedereen zijn best gedaan had om op sportschoenen te komen. Voor mij was het de eerste en tot nu toe de laatste keer dat ik op sportschoenen een uitvaart begeleidde, maar ik moet zeggen, het beviel mij super. Geen mooie voeten op het eind, geen last van een ladder in mijn panty, gewoon relaxed. Dit hele afscheid ademde het sportieve en energieke leven van Jan. De volgende dag reed Tara, samen met Gea, in mijn auto zelf Jan naar het crematorium. Flemming volgde met anderen want de auto was te klein voor hen drieën. Hier was een klein, intiem afscheid. Heel ongedwongen en warm, een beetje muziek en wie wildewilde, vertelde nog een anekdote of mooie herinnering aan Jan. Langzaam nam iedereen afscheid van hun kanjer met in hun hoofd de laatste wijze raad van Jan:
“Ren niet te hard door het leven; sta stil en geniet van bijzondere momenten. Alles kan in één minuut veranderen.
