Tom belde ”Anita is overleden”…
Dan staat ook voor mij de wereld even stil. Anita? Anita is veel jonger dan ik, ik zie haar nog op onze bruiloft. Natuurlijk, dat is al 35 jaar geleden, maar ook ik ontkom er niet aan dat je het gevoel hebt, dat je niet ouder lijkt te worden. En dat je het idee hebt, dat niemand in jouw eigen omgeving dood gaat.
Ik snelde mij naar het gezin en werd ontvangen door een verslagen Tom, dochters Stefanie en Jaimily en schoonzonen Nicolas en Jelte. Anita was al 25 jaar ziek, maar had elke keer – soms wonderbaarlijk – de ziekte overwonnen. Nu moest zij de strijd staken en was zij samen met haar gezin dapper de dood onder ogen gaan zien. Samen hebben zij zich voorbereid op het einde. Er was een mooie fotoserie gemaakt, waar de warmte en liefde, die dit gezin in zich droeg, ervan afspatte. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen, omdat ik nu wist dat dit sprookje geen happy-end kent. Zoals Anita geleefd had, zo zou het afscheid worden, niet droef en donker, maar sprankelend. Het moest in ieder geval anders dan anders. Er waren zo veel herinneringen gemaakt in haar leven, die wilden Tom en de meisjes het liefst allemaal horen.
Dus stelde ik voor om met de microfoon rond te gaan en mensen om hun herinneringen te vragen. Het moest natuurlijk niet talkshowachtig worden of banaal. Maar losjes, betrokken, warm. Zo helemaal Anita. Natuurlijk waren er ook sprekers en die zouden, net als de muziek, een vaste plek krijgen bij het afscheid. Ertussen werden twee momenten gekozen, waarop ik de genodigden voorstelde om hun herinnering met iedereen te delen. Natuurlijk was dat heel spannend, maar ook dit hoorde zo bij Anita.
Bij het afscheid kwam er – zoals ik al verwachte – geen einde aan de mooie, warme, lieve verhalen, die mensen met Anita hadden beleefd. Ik had de krant mee, waarin een medeleven advertentie stond van de gemeente om. Hierin werd Anita ‘Poppedijntje’ genoemd. Ik vroeg of iemand wist, waar deze naam vandaan kwam. Zelfs het gezin had er nog nooit van gehoord. Gelukkig wist collega René het geheim te ontrafelen.
De herinneringen bleven komen en dat was de boodschap: blijf praten over Anita, dit houdt haar levend en voor altijd een beetje dichtbij. Deze mooie vrouw, moeder en oma zal nooit vergeten worden, ik weet het zeker…