Wat ben ik blij, dat ik 15 jaar geleden de Troostdag voor nabestaanden in het leven geroepen heb. Elk jaar probeer ik de juiste mensen te vragen om troost te geven, de juiste locatie te vinden die voor iedereen veilig voelt, de juiste dag te kiezen om zo veel mogelijk mensen de gelegenheid te geven om te komen en om er nèt zoveel bekendheid aan te geven dat het geen massabijeenkomst wordt, maar dat het intiem blijft. Soms komen mensen schoorvoetend binnen, omdat zij niet weten wat zij kunnen verwachten en niemand kennen. Maar zij bleven uiteindelijk de hele middag om van alles te voelen, te ervaren, te delen. En te genieten van de warmte, de betrokkenheid en de liefde, die op deze middag voelbaar is.
Het is mijn bedoeling om lotgenoten met elkaar in contact te brengen, te laten ervaren dat zij niet de enigen zijn met dit soms intense verdriet. Zoals het vaak gezegd wordt: gedeeld verdriet is half verdriet. Soms kan dit gedeelde verdriet je weer compleet maken. Zoals het heel natuurlijk gebeurde bij Paula, de kunstenares en Dries, de man uit het leger. Meer tegenstelling kan je niet hebben en toch groeiden deze twee mensen op één van de laatste Troostdagen heel voorzichtig naar elkaar toe en zijn zij nu supergelukkig met elkaar. Een mooi voorbeeld hoe je, als je je hart weer kan openen, ook weer gelukkig kan zijn.
Bij het zingen van namen van overledenen gebeuren er ook vaak hele bijzondere dingen. Zo was er een man, die het namen zingen eigenlijk flauwekul vond. Na het zingen van de eerste namen werd hij toch nieuwsgierig en schreef hij de naam van zijn moeder op het hartje. Toen haar naam gezongen werd, schoot hij vol. Zo herkenbaar; zo dichtbij was moeder weer even. Heel natuurlijk werd hij door een vrouw naast hem getroost, want hoe herkenbaar was deze pijn van het dichtbij voelen en toch weten dat het vervlogen tijden waren. In het warme bad van de Troostdag omarmde hij – gesteund door de mensen om hem heen èn de zanggroep, – zijn verdriet, ademde diep in en nam nog een bakje Troost. Hij was toen één van de laatsten, die na het gezamenlijk delen van het Troosteten de Slotkapel verliet. Gesterkt door de warmte en liefde, die hij deze dag mocht ervaren.
Wij hopen, dat wij ook dit jaar op paaszaterdag 20 april weer iedereen mogen ontmoeten in de Slotkapel in Egmond aan den Hoef. En wie weet, zijn er ook mensen, die de Troostreizen voor nabestaanden in Spanje van de zomer of het najaar aandurven. Want om je verdriet onder ogen te zien heb je lef nodig. Ik ben ervan overtuigd, dat, als je je verdriet omarmt, het leven jou ook weer omarmt.
Kijk voor meer informatie op www.troostdag.nl en www.troostreizen.nl