Zondag 22 april zal voor de 14e keer de Troostdag voor nabestaanden plaatsvinden. Een dag om te troosten, te verwarmen en te verbinden….
Hoe bijzonder sommige verbindingen kunnen gaan, mocht ik twee jaar geleden meemaken, toen ik zomaar Paula en Dries tijdens de Troostdag naast elkaar aan tafel liet zitten.
Paula had een jaar daarvoor heel plotseling haar man verloren en Dries twee jaar ervoor zijn Monique. Dries was voor het eerst op de Troostdag en scharrelde maar iets rond, mij twee keer vragende of het echt niet gek was, dat hij de enige man hier was. Ik verzekerde hem, dat er echt nog wel andere mannen zouden komen, al was het – onder ons gezegd en gezwegen wel zo, dat er tot nu toe nog niet heel veel mannen de weg naar de Slotkapel hadden gevonden…
Ook Paula voelde zich een beetje ongemakkelijk omdat zij niemand kende en wilde eigenlijk al weer gaan. Ik opperde om nog even te blijven zitten en een kopje koffie te drinken, want zo meteen zouden de namen van overledenen gezongen worden en Paula had de naam van haar Leendert al op een hartje geschreven. Het zou zonde zijn, als ze dit bijzondere ogenblik niet mee zou beleven. Ik vroeg Dries om ook nog even te gaan zitten en naar het namen zingen te luisteren. Ik stelde hen aan elkaar voor en deelde verder kopjes koffie uit.
Lang na het namen zingen zag ik hen intens in gesprek met elkaar en nam ik van de gelegenheid gebruik om hen een wijntje aan te bieden; het troosteten zou immers zo opgediend worden. Enthousiast namen zij het glas in de hand en vervolgden zij hun gesprek, mij meteen vergetende …
Maanden later zag ik op facebook een zinnetje voorbij komen: ‘Leuke middag in het museum met Dries gehad ….’ Ik zette een hartje in het scherm… Paula stuurde met kerende post terug: ‘Niets aan de hand hoor, gewoon goede vrienden.’ Lachend zond ik een smile terug en werd warm vanbinnen.
Nog weer maanden later was ik bezig met de voorbereidingen voor een uitvaart in de Cultuurkoepel in Heiloo. Buiten kwam Paula op mij af stormen, vloog in mijn armen en vertelde dat Dries en zij een stelletje waren; zij was zo gelukkig. En hoe gelukkig maakte het mij.
Dit was natuurlijk nooit mijn bedoeling geweest, maar mijn gevoel om deze twee mensen naast elkaar te zetten was goed. Zij hadden zo veel meegemaakt en nu het geluk bij elkaar gevonden. Ook morgen zullen er weer veel ontmoetingen tussen mensen zijn, lotgenoten die weten wat de ander mee heeft gemaakt. Herkenning zal hen een klein beetje verder helpen om hun leven weer op te pakken en te zien hoe mooi het leven kan zijn. Hun harten zullen groeien om naast die ene geliefde nog meer lieve mensen toe te laten.