Op een frisse donderdagmorgen liep ik de warme huiskamer van Jolanda binnen. Ik trof daar, naast haar overleden echtgenoot, ook haar twee dochters en schoonzonen aan en de drie kleinkinderen liepen in en uit.
Die nacht hadden ze gezamenlijk doorgebracht aan het bed van Gerard wat in de huiskamer stond en het was kleinzoon Lars die zijn oma op een gegeven moment met een zachte stem liet weten dat opa net was weggegaan…
Op verzoek van de familie bracht ik een rieten baar mee waar Gerard tijdelijk op zou gaan liggen voordat we hem in zijn laatste huisje zouden dragen. Gauw weg met dat ziekenhuisbed en met elkaar richtten we een mooie plek voor Gerard in waar omheen zich al rap een prachtige bloemenzee vormde.
Tijdens het bespreken van de uitvaart werd al snel duidelijk dat dit een buitengewoon afscheid zou gaan worden want het was de wens van Gerard om vanuit zijn tuin te worden uitgevaren.
Nadat we een aantal praktische bezwaren over de, toen nog geldende, coronamaatregelen hadden overwogen, pakten we door en ontstond er al heel snel een voorstelling over hoe dit afscheid er uit zou gaan zien.
Deze familie bestaat uit zeer creatieve en inventieve geesten. Er werden partytenten aangeschaft, beeldscherm-stellingen in elkaar getimmerd, een katheder van steigerhout gebouwd. Er werd gepoetst, geknutseld, gehuild, geknuffeld en ook veel gelachen.
In de dagen dat ik in en uit mocht lopen bij deze warme familie heb ik zoveel lieve mensen in de weer gezien om het huis en de tuin om te toveren tot de prachtigste ceremonieruimte.
Op de dag van het afscheid was het helaas bewolkt. Nadat de tuin en de tent zich gevuld had met dierbare familieleden en vrienden huilde de hemel, tijdens mijn welkomstwoord, een beetje met ons mee. Onder de tent heerste echter een liefdevolle saamhorigheid waarbij het leven van Gerard gevierd werd met ontroerende maar ook grappige toespraken, prachtige muziek en beelden van momenten
uit het leven van Gerard met zijn gezin.
De drie kleinkinderen bliezen bellenblaaskusjes naar de hemel terwijl ze luisterden naar een verhaal geïnspireerd op hun favoriete kinderboek De Gorgels en ze timmerden hun zelf geknutselde houten hart op de, door hun prachtig beschilderde kist van hun opa. Na het laatste lied, Treur niet – Ode aan het leven, werd Gerard op de schouders door zijn dochters en schoonzonen weggedragen door een erehaag van applaudisserende dierbaren.
Terwijl de vrienden de vuurkorf aanstaken en Glühwein en warme chocolademelk rondgingen, bracht het gezin hun geliefde Gerard zelf naar het crematorium. Niet in een statige rouwauto maar in hun
eigen auto, bestuurd door een van de dochters.
Na afloop werden zij thuis weer warm onthaald door alle vrienden en familieleden. Het vuur was hoog en groot, een mooie metafoor voor hoe ik deze familie heb ervaren.
Ze hebben mij geraakt en geïnspireerd, van groot tot klein…
Het boek is uit maar de verhalen zullen verteld blijven worden.
Het was een afscheid in de geest van levensgenieter Gerard, precies zoals hij het gewild zou hebben.