13 september 2008

Als wij de kleur van afscheid zouden omschrijven denken de meesten van ons aan  donkere, gedekte  kleuren. Hoe anders was het afscheid van Annet, vol van kleur – met een gouden randje…
Ik leerde Annet, juf Annet,  pas afgelopen april kennen, maar in deze korte tijd heeft zij een enorme indruk op mij gemaakt.
Annet, een vrolijke, opgewekte vrouw, had in haar jonge leven  al haar twee jongetjes verloren  en was nu zelf ernstig ziek,
zo ziek,  dat zij met mij haar afscheidsviering wilde bespreken.

Ja: Afscheidsviering,
het moest een feest worden, iedereen moest het leven vieren die dag was haar wens,
want zij wist als geen ander, wat het leven waard was. Te vaak was zij in haar jonge leven al met dood en verdriet  in aanraking gekomen, en toch – of juist daarom – omarmde zij hartstochtelijk het leven.

Daarom vroeg zij mij ook om de ceremoniemeester van haar uitvaart te worden, en vanaf die dag hebben wij herhaaldelijk met elkaar in haar tuintje gezeten en bedacht wat er allemaal zou gebeuren op de dag van haar afscheid.

En dat was veel … heel veel!

Annet schreef alles op en gaf mij en haar broer een exemplaar van de regie van haar uitvaart,

Je zou denken dat er na zo een uitgesproken voorbespreking geen ruimte meer is voor verder inbreng van de nabestaanden, haar broers en zus,…
Maar niets was minder waar.

Door de creativiteit welke Annet in de voorbereiding van haar afscheid gelegd had werd de familie na haar overlijden juist gestimuleerd om eigen ideeën de ruimte te geven.

Elke dag kwamen wij bij elkaar en nam de afscheidsviering steeds meer vorm aan.
Vrienden, zus, broers en zwagers, schoonzussen en  tantezeggertjes, iedereen bedacht iets of bereide iets voor voor het afscheid van Annet .

Zo werden er mooie zakjes met bloembollen gemaakt, versierd met een passende tekst .
Bij het afscheid mocht iedereen een zakje mee naar huis nemen en daar planten in nagedachtenis aan Annet.

Ook maakten wij van de teksten welke Annet al een tijdje verzamelde een mooi boekje, versierd met vlinders en een prachtige foto van Annet op de voorkant . Een nichtje las een van Annette’s gedichten voor: Het verhaal van een vlinder.

Na het overlijden van haar twee zoontjes kreeg de vlinder een speciale betekenis voor Annet.

Tijdens haar ziekte hadden de kinderen uit haar klas allemaal een grote vlinder van karton versiert . Deze vlinders hingen in de woonkamer van Annet en na haar overlijden versierden de vrienden van Annet haar laatste huisje hiermee. Daarom was het ook vanzelfsprekend dat op de voorkant van haar rouwkaart drie prachtige vlinders pronkten,
een grote, en twee kleintjes, daaronder de tekst:

 Hun die ik lief heb, laat ik achter

hun die ik lief had, ga ik ontmoeten.
Liefs Annet

Na de afscheidsviering werd iedereen met een glaasje roze champagne naar buiten begeleidt
En tosten wij met zijn allen op het leven, wij werden er vrolijk van.
Aan de champagneglazen hing een  kaartje met de tekst:

Vier het leven

Tijdens het toosten  openden twee tantezeggertjes een doos en vlogen drie vlinders op,
Wij keken vol bewondering naar de drie vladderars , en werden stil,
Vrolijk en verdrietig tegelijkertijd, zoals zo vaak in het leven zit de lach naast een traan…
Wij wisten dat wij Annette los moesten laten, net als de vlinder ging zij haar vrijheid  en bevrijding van die vreselijke ziekte tegemoet.
Wij bleven hier achter, misschien met lege handen omdat wij Annet niet meer konden koesteren en aanraken…
maar niet met een leeg hart.
Ons hart was vol met herinneringen aan een prachtige vrouw en haar twee superthunderbirds. Dat zij gekend zijn in hun leven, en hun stempel gedrukt hebben op onze levens, daarom dronken wij.
Het deed ook iedereen beseffen hoe kwetsbaar het leven is, en dat je bewust van elke dag moet genieten. Annet had zeker niet anders gewild.

Haar laatste groet was: Vier het leven.