Ik zat laatst met onze uitvaartbegeleidster, Hortense, in het informatiecentrum toen een scootmobiel voor de deur stopte. Wij keken verbaasd op, toen een jonge man het centrum binnen stapte. Jong en scootmobiel is meestal geen goede combinatie. Hij stelde zich voor als Henk en viel meteen met de deur in huis:
“Ik ben terminaal en wil mijn afscheid regelen.”
Nu zijn wij er grote voorstanders van, om al bij leven over je dood na te denken en zoveel mogelijk samen met het gezin te regelen. Maar als deze vraag van een jong iemand als Henk komt, is het ook voor ons altijd weer even slikken. Mede door de positieve instelling en het gevoel voor humor van Henk werd dit wel een heel bijzonder gesprek. Henk vertelde, dat hij al een kist gekocht had en ook het graf al had besproken. Waar mijn hart echt een sprongetje bij maakte, was toen Henk zijn laatste ritje beschreef. Zijn steun en toeverlaat, zijn grote liefde, vriendin Baffie, zal hem op de fietsaanhanger, begeleid door hun kinderen Robin, Alissa en Joey en ook nog vergezeld door hondje Henkie, door de duinen van Egmond richting IJmuiden fietsen. Daar zal het gezin met de pont oversteken vanaf Wijk aan Zee en verder gaan naar de Algemene Begraafplaats in Bloemendaal.
Ik vroeg verbaasd: “Hoe lang is dat niet fietsen?”
Rouwfiets – Charon Uitvaartbegeleiding
Waarop Henk monter antwoordde, dat het ‘maar’ twee uur fietsen was en dat zij ondertussen zeker nog even gezellig zouden picknicken. Hoe natuurlijk en ontspannen kan je de dood tegemoet treden. Henk mag van mij een lintje als ‘ambassadeur voor het natuurlijk omgaan met de dood’.
Hij zag ons enthousiasme en vertelde, dat hij natuurlijk ook hele zware dagen had, waarop hij alleen maar pijn had en niet meer verder wilde. Maar toch waren er dan de lichtpuntjes Baffie, Joey, Robin, Alissa en natuurlijk vrolijke spring-in-het-veld Henkie die hem de kracht gaven om op die enkele dag, dat hij zich beter voelde, intens van het leven en van zijn geliefden te genieten.
Petje – nee een grote hoed – af voor deze man, die al jaren zo scherp de dood in de ogen keek en toch elke keer weer de energie vond om het leven weer even aan te gaan. En dan ook nog zijn afscheid beschreef, zonder over de dood heen te regisseren. Alles was – samen met zijn gezin – zó bedacht, dat zij zich er goed bij zouden voelen, maar ook dat zij er straks geen hoofdzorgen over zouden hebben.
De positieve instelling van Henk zal zijn gezin de kracht geven om Henk tot het laatst te begeleiden.
Henk, Bon Voyage ….