Wat een kanjer

Tijdens een vergadering gaat de telefoon. Mijn zoon is overleden, kunt u ons helpen?
Op zo’n ogenblik valt alles uit mijn handen en probeer ik mij op de familie te concentreren: wat hebben zij nu nodig? Wat kan ik voor hen doen? Ingmar, zoon van Willem en Petra, was in het ziekenhuis overleden. Hoe moest het nu verder? Het liefst wilde ik meteen naar hen toe om ze bij te staan, maar in het ziekenhuis vindt men het niet gewenst dat een uitvaartondernemer op de afdeling komt. En verzorgt.  Daarom hoopte ik dat het verzorgend personeel tijd had om Ingmar voor de laatste keer samen met de ouders te verzorgen. Ik hoorde, dat het mogelijk was, gelukkig. Omdat dit erg emotioneel is en de ouders al enkele dagen hun slaap misten, spraken wij af dat  ik de volgende ochtend naar hen toe zou komen en wij dan verder zouden praten.
Ingmar werd in zijn eigen huis op bed opgebaard. Hij was een onderzeebootman in hart en ziel en in de loop van de dagen die volgden, liep zijn huis vol met vrienden. Uit alle delen van het land en zelfs de wereld stroomden zij toe om voor de laatste keer bij hun vriend te zijn. Hun aanwezigheid was voor Petra en Willem als een warme deken. Zij wisten dat hun zoon geliefd was, maar dit overtrof hun voorstelling. Samen met de vrienden bespraken Willem en Petra de inhoud van de afscheidsviering, zodat in de laatste uren hun kind in zijn leven helemaal herkend zou worden. Op een avond kwamen alle vrienden naar Ingmar’s huis en haalden herinneringen op. Er werd gelachen, gehuild, gedronken, gepraat, er werden grapjes gemaakt … Het was een avond, zoals Ingmar hem graag beleefde met zijn vrienden, vertelde Willem mij de volgende ochtend. Hij was trots dat Ingmar zulke vrienden had: vrienden, die er tot het laatst voor hem zijn.
Dit bleek ook toen wij het huis voor de laatste keer verlieten: vele auto’s volgden ons. De eerste auto die achter Ingmar aan reed was zijn eigen auto, bestuurd door pa. De auto waar Ingmar zo trots op was, de auto waarvoor hij zo lang had gespaard, waar hij nog maar een keer in gereden had,…. en dan ook nog naar het ziekenhuis. Deze auto mocht vandaag met Ingmar mee, voor de laatste keer.
Het was indrukwekkend toen wij bij het crematorium arriveerden: meer dan 50 onderzeebootmannen stonden voor de deur in de gloeiende zon Ingmar op te wachten. Willem, broer Remco en zijn vier beste vrienden droegen Ingmar schouder aan schouder door een erehaag van aangeslagen en verdrietige jonge mannen. In de aula mocht iedereen Ingmar voor de laatste keer in het licht zetten. Het was zo bijzonder om te zien hoe deze grote stoere mannen teder een kaars of windlicht naast Ingmar neerzetten, een traan wegpinkten of stilletjes een laatste onderonsje met Ingmar hadden. Ik werd er door geroerd en kon het niet laten om, toen iedereen zijn plaats weer had ingenomen, de familie te vragen om even achter zich te kijken. De aula zat helemaal vol en als vleugels die de familie omhulden stonden alle onderzeebootmannen langs de wanden, vervuld van verdriet. Bij het zien van zoveel mensen die met hen meevoelden en meeleefden, voelden Petra,  Willem, en Remco zich omarmd en gesteund.
De afscheidsviering werd besloten met de Last Post, het op de hoorn geblazen eerbetoon aan een bijzonder, gepassioneerd man. Zonder aarzelen begeleidden Willem, en Ingmar’s vrienden hem tot het laatste ogenblik in de ovenruimte. Hier was een ogenblik van stilte, toen iedereen zijn handen op de blanke, stoere kist legde en terugdacht aan de mooie momenten met Ingmar. Hoe verdrietig dit ogenblik ook was, even later ging in de koffieruimte het leven door: Vader Willem bracht een toost uit op zijn geweldige zoon. Iedereen was het erover eens: Ingmar had wel drie levens tegelijk geleefd. Hij had iedereen zo blij en gelukkig gemaakt, je kon niet anders dan van hem houden. Dat hij nu al moest gaan was onverteerbaar en de wonden die dit verlies in ieders hart geslagen hadden zullen niet gauw helen. Maar iedereen was blij dat zij Ingmar hadden gekend, dat hij meer of minder deel van hun leven had uitgemaakt.
Geheel in de geest van zijn leven is Ingmar’s as vanaf zijn onderzeeër verstrooid. Ondanks hun pijn en verdriet betekende het heel veel voor de familie dat het ministerie van Defensie met dit ongewone verzoek heeft ingestemd. De cirkel is rond.

Geplaatst op: 22 januari 2010