Karin en Barry kwamen bij mij in het centrum om hulp bij het afscheid van hun kindje. Nog voor dat het leven van hun baby’tje begonnen was, zou het al eindigen.
Hoe graag had ik voor hun een geboortefeest georganiseerd, immers werd ik net oma van een kindje van dezelfde leeftijd – 18 weken in de veilige buik van zijn moeder. Deze periode werd heel dubbel, maar juist daroom wilde ik hun zo graag begeleiden in deze moeilijke verwarrende tijd.
Wij bespraken dat hun kindje thuis zou komen en dat het een afscheid met familie en vrienden zou worden.
Ze hadden al een prachtig kistje – een schatkistje met mooi beslag “net als uit de riddertijd” vertelde Karin.
Zij was zoooo trots op haar kindje.
Bij het afscheid na het eerste gesprek gaf ik hun een begeleidingskaars…. Een hele bijzondere kaas zou later blijken.
Enkele dagen later werd Rocco geboren .
Tijdens de bevalling brandde de begeleidingskaars en Terry maakte onder ander een foto van de kaars, waarin je heel wonderbaarlijk een duidelijk hartje in de docht herkende. Toen Rocco geboren was en de lens van de camera weer ‘toevallig’ de kaars vond, herkende je in de docht een vlinder. De geboorte van een kindje is al een wonder, maar door deze bijzondere foto’s werd de geboorte van Rocco helemaal bijzonder.
Je moet de foto gezien hebben wil je het geloven.
Toen ik bij Karin en Barry arriveerde mocht ik meteen kennis maken met Rocco, een prachtig jongetje, met alles erop en eraan, … hoe kan de natuur dan zo wreed zijn, schoot het door mijn hoofd.
De jonge ouders waren zo trots, vooral Karin was zoals alle jonge moeders helemaal verliefd op haar jongetje. Die middag hebben wij een prachtige kaart voor Rocco gemaakt, welke aan familieleden en vrienden gestuurd werd. Dat is heel bijzonder, want meestal verwerken de ouders het verdriet om hun kindje in deze situatie in stilte. Karin en Barry daarentegen nodigden iedereen uit om kennis te maken met hun kindje. Dit bleek toch voor veel vrienden een moeilijk bezoek. Zo een klein baby’tje had immers nog nooit iemand gezien, hij was zo teer, transparant en … stil. Toch stroomden de vrienden binnen en hun warmte omarmde de jonge ouders en steunde hun.
Op de dag van de plechtigheid reed ik het jonge stel in mijn auto met zoon Rocco in het schatkistje op hun schoot en dochter Chenoa in het kinderzitje naast mij naar Schagen.
Op de weg van Egmond naar Alkmaar kreeg ik een dejavu..
precies 23 jaar geleden zat ik achterin met mijn man en ons overleden zoontje op schoot op deze weg onderweg naar zijn laatste rustplaats. Ook wij hadden toen een dochtertje en onze zoon, die nu samen met zijn vriendin 18 weken zwanger is van hun kindje…
hoe bijzonder kruizen sommige levenswegen elkaar…
Het werd een prachtige afscheidsviering, … ja een viering!
Het korte Zijn van Rocco had onuitwisbare sporen achter gelaten in het leven van velen, dit hebben wij gevierd, zo bewust, dat Karin op het allerlaatste haar lieve prinsje los kon laten. Zij hebben hem helemaal op hun eigen manier de eer toe laten komen, die hij verdiende.
Later bij het nagesprek vertelde Karin dat er nog iets bijzonders gebeurd was: Op tv had zij ‘toevallig’ gehoord (toeval bestaat toch niet??) wat verschillende tekens die je met je hand kan maken betekenen. Het V – vredesteken kennen wij allemaal, maar wat betekende dan een tegelijkertijd opgestoken wijsvinger en pink?
Toen Rocco geboren werd was dit de stand van zijn handje….
het betekend:
“Ik houd van jou”, “Ik steun je”, “Ik ben er voor je”.
Bij het horen van de betekenis van de stand van Rocco’s vingertjes had ik even het gevoel alsof ik werd aangeraakt door een engel.
Wat een cadeautje voor de jonge ouders.
Ik kan niet anders dan geloven dat er meer is dan wij met ons verstand kunnen bevatten. Wat een prachtig beroep heb ik toch dat ik dit mee mag maken.