In de week na haar overlijden leek de werkelijkheid voor mij steeds meer verweven met een echte sprookjeswereld. De wereld van Annette. Annette’s broer Chris en Bas, haar ex-vriend namen kort voor Annette’s overlijden contact met mij op om kennis te maken. Zij vertelden wie Annette was, hoe zij geleefd had en wat hun wensen waren betreffende haar afscheid. Bas sprak liefdevol over Annette. Wat mij het meest raakte, was de zin: Annette houdt zo van al wat leeft, zelfs een rupsje helpt ze nog oversteken…
Wie helpt er nu een rupsje oversteken?
Alleen een fee, in een sprookje.
Direct kwam bij mij het plan op om voor haar afscheid een sprookjessfeer te creëren. En waar kan dit beter dan tijdens een avondviering bij crematorium Schagerkogge. Wij zagen het helemaal voor ons: fakkels bij de ingang, de vijver buiten verlicht en binnen honderden kaarsjes. Chris en Bas hadden voor de ‘zachte kist’ gekozen, een omhulsel van vilt gevuld met hooi en stro, die later met wollen linten zou worden dicht geregen. Tijdens de dagen na haar overlijden lag Annette prachtig opgebaard in haar zachte kist. Om haar heen ontstond meer een meer een sprookjeswereld. Met eenhoorns, elfen, kabouters en vilten poppetjes. Ik zag het boek liggen: Who believes in fairy tales? Ik dacht bij mijzelf: hoe kan je na het zien van deze plek níet meer in sprookjes geloven? Maar sprookjes eindigen toch altijd in … ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’? Had ik het dan toch niet goed begrepen? Eindigen sprookjes niet altijd gelukkig? Verdrietig om dit prachtige mensenkind verliet ik haar sprookjeswereld.
De dag voor de afscheidsviering regen broer Chris en vrienden Bas, Jyoti en Johan als in een ritueel haar zachte omhulsel dicht. De vier musketiers sloten symbolisch Annette’s leven. Samen droegen deze vrienden voor het leven hun geliefde Annette uit huis en later het crematorium in. Zij ontstaken elk een begeleidingskaars en gingen op de vier hoeken bij Annette staan. Zij nodigden alle gasten uit om Annette samen voor de laatste keer in het licht te zetten. Langzaam doofden de lampen in de zaal. Er ontstond een zee van licht rondom Annette. In haar dood was Annette’s sprookje tot leven gekomen. Het leek wel of Annette zelf een warme gloed uitstraalde, alsof zij ons allen voor de laatste keer wilde verwarmen en haar licht aan ons wilde doorgeven. In het donker vertelde ik het sprookje van de koningin van Warmte en Licht, aangepast aan het leven van Annette. Alle warmte en licht die Annette tijdens haar leven had uitgedeeld kwam nu terug naar haar broer Chris en de vrienden en geliefden. Iedereen bracht licht en warmte die zich als een deken van liefde weer over hen heen drapeerde. Er ontstond een gevoel van grote saamhorigheid.
Al die tijd dartelde een klein meisje in het rond. Het was Devi, dochtertje van Annette, zich in het geheel niet bewust van wat er aan de hand was.
Aan het slot van dit sprookje, waarin niet meer iedereen ‘nog lang en gelukkig zou leven’, werden de aanwezigen verrast door een bijzonder gebaar van Chris. Chris nam zijn nichtje Devi liefdevol op zijn arm en gaf haar – begeleid door mooie woorden – officieel over aan haar nieuwe ouders, Bas en Marieke. Chris was niet in de positie om een klein meisje op te voeden. Maar ooit had Annette voor Bas gekozen, wij weten nu waarom. Alles heeft een hoger doel. Misschien zullen wij dat ooit begrijpen.
Een jaar later ontmoette ik Bas met Devi. Devi lijkt steeds meer op haar moeder, even teer en met dezelfde sprookjesachtige ogen als Annette. Al net zo’n elfje als Annette, je kunt je ogen niet van haar afhouden. Bas vertelde mij dat Devi het mooiste is van wat hem ooit in zijn leven is overkomen. Samen met Marieke zijn ze met hun drieën zielsgelukkig in hun eigen sprookje.