Voor de tweede keer binnen een maand begeleidde ik een jong gezin bij het afscheid van hun moeder, Esther, en het viel mij zwaar …. Kinderen horen niet dood te gaan, maar jonge moeders ook niet! Esther had twee kleine kindjes, hoe moeten zij verder zonder hun mama?
Esther belde mij zelf op met de vraag om over haar afscheid te komen praten. Hoe dapper. Van haar collega, mijn schoondochter Paula, had zij al jaren geleden over mij gehoord en later ook mijn boek gelezen. Op weg naar Esther probeerde ik mij voor te stellen hoe lang Esther al met haar afscheid bezig was. Zij zei tegen mij dat ze wel wist hoe zij het wilde, zij had mooie dingen in mijn boek gelezen en die hadden haar geïnspireerd.
Aangekomen bij Esther zag ik hoe ziek zij was. Volgens Ivar, haar man, was Esther de laatste dagen snel achteruit gegaan en nu bleek dat ze niet meer de kracht had om met mij te praten. Zo jammer, maar ze had wel door mijn bezoek Ivar met mij in contact gebracht. En dat voelde goed voor Ivar. We maakten kennis met elkaar en Ivar vertelde over zijn lief en hoe sterk Esther was. Nog maar een jaar geleden was haar vader aan dezelfde vreselijke ziekte overleden. Esther had haar moeder toen gesteund. Fenny, haar moeder, was ook aanwezig en deed wat zij kon, maar het viel haar zichtbaar zwaar. Alle herinneringen kwamen weer naar boven van het sterven van haar lieve man, vader van Esther en opa van Lola en Jack. Dit gezin is heftig getroffen door het leven. Ik luisterde alleen maar en gaf antwoord, meer hoefde nu niet.
Enkele dagen later belde Ivar mij op: Esther was overleden. Zij had gewacht tot haar zus, die net bevallen was. Na een barre tocht door diverse files in Nederland was zij net op tijd bij Esther en liet Esther na een laatste omarming en het voelen van het nieuwe leven haar leven los. Moeder Fenny wilde heel graag helpen om Esther voor de laatste keer te verzorgen, maar was ook bang dat zij het niet kon. Ik voelde dat het een herkansing voor Fenny was. Bij haar man had zij niet de kracht om hem te verzorgen. Het ziekbed was zo heftig en snel gegaan dat het haar had overvallen. Maar nu bij haar dochter was zij erna toe gegroeid,. Zij wilde Esther voor de laatste keer mooi maken en het deed haar goed, dat Esther nu in haar mooiste kleeren en met een smile op haar gezicht in het rieten mandje lag. Alsof ze wilde zeggen:
Mooi gedaan mam, dank je.
Esther kende nu het mysterie, voor haar was pijn en verdriet voorbij. Esther bleef tot het afscheid thuis zodat vooral Lola en Jack ongedwongen afscheid van mama konden nemen. En dat deden zij heel natuurlijk: af en toe een knuffel bij mama leggen en dan gewoon weer doorspelen. Wij hoopten dat deze dagen met mama thuis voor hen een zaadje zou kunnen leggen voor hun leven zonder Esther, een leven met alleen herinneringen aan mama.
Op de dag van afscheid reed Ivar, samen met Jack en Lola, Esther zelf in mijn auto naar het kerkje wat hij nog samen met Esther had uitgezocht. Esther was in haar mandje blijven liggen met een prachtig zijden doek over haar heen. In de kerk lag zij in een zee van bloemen en iedereen die wilde mocht naast haar een kaars aansteken. Het was net een sprookje, zo mooi, maar ook verdrietig. Sprookjes eindigen toch altijd met : …. en ze leefden nog lang en gelukkig???
Waarom niet het sprookje van Esther? Ik ben lang geleden gestopt naar het waarom te vragen. Er is geen antwoord, het mysterie van het leven laat zich aan ons nog niet zien. Het enige wat wij vandaag konden doen was een prachtig kroontje op het leven van Esther zetten. Vertellen hoe lief, hoe sterk hoe bijzonder Esther was en veel, heel veel foto’s maken voor Jack en Lola.
Zij moeten verder met een moeder die alleen nog in hun hartje leeft, een moeder op filmpjes, foto’s, een moeder uit verhalen. Ivar, Fenny en alle familie en vrienden zullen over Esther blijven vertellen, misschien gaan zij een boek maken met alle verhalen. Alles, alles wat tastbaar is zal Ivar en vooral Jack en Lola helpen om met dit grote verlies verder te leven. Onmogelijk om nu voor te stellen, maar ook zij zullen weer lachen en plezier in het leven hebben. Want zo gaat het leven: wij komen en gaan en daartussen leven wij en houden wij van elkaar. Lola en Jack zijn als prachtige cadeautjes er het levende voorbeeld van.
Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column afgelopen 29 juni 2013 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was: