Net toen ik in de auto stapte belde Letty. Ik was altijd blij als ik haar hoorde. Na het overlijden van haar moeder, drie jaar geleden, waren Letty en ik een klein beetje vriendinnen geworden. Ik hoorde al aan haar stem dat het niet goed was:
“Gijsje kan je bij ons komen, Joris is overleden ….”
Verward bleef ik voor de open deur van mijn auto staan:
“Joris, dood? Dat kan toch niet, wat is er gebeurd Letty?”
Misschien niet erg professioneel, maar ook ik ben maar een mens. Joris – mooie, lieve zoon van Letty en Leon – dood? Ik kon het niet bevatten. De stroom van woorden van Letty ging langs mij heen. In gedachten zag ik Joris voor mij. De woorden van zijn moeder kwamen niet echt binnen. Snel stapte ik in mijn auto en reed naar Letty en Leon. Daar aangekomen ontmoette ik ontredderde ouders en langzaam hoorde ik wat er gebeurd was. Joris was al eerder die nacht naar het ziekenhuis geweest, maar weer naar huis gestuurd. Later in de nacht leek het opnieuw niet goed te gaan met Joris , maar het ziekenhuis zag na telefonisch contact geen redenen voor verder onderzoek en in de ochtend toen Leon Joris wakker wilde maken en zag dat het fout was en de huisarts belde, kon deze echter alleen nog ondanks een reanimatie poging de dood vaststellen. Omdat het zo onlogisch leek, werd Joris voor nader onderzoek mee naar het ziekenhuis genomen. En nu zaten Letty, Leon en later zus Sanne en vriend Michel verslagen thuis. Joris moet zo snel mogelijk thuis komen! Het schoot zo door mij heen. Eigenlijk had Joris een eigen huisje in Alkmaar, maar daar wilde Letty haar zoon niet naar toe brengen. Thuis bij Letty en Leon was ook niet echt een optie, zij verwachtten veel mensen en dan was hun huis toch wel erg klein. Toen kwam het idee in mij op van het mobiele opbaarhuisje: een houten huisje, dat in de tuin opgezet kan worden voor een opbaring. De familie vond dit ook meteen een goed idee. Zo konden vrienden en familie gewoon via de achterpoort bij Joris komen en in huis bleef het rustig. Binnen twee uur was het huisje opgezet en konden wij Joris later naar huis brengen.
In de dagen erna veranderde het eenvoudige huisje in een tempel van Joris. Wij zetten een beeld van Boeddha bij Joris, een watervalletje, planten, drapeerden prachtige doeken en plaatsten twee stoelen aan weerzijden van Joris, zodat iedereen even in stilte bij hem kon blijven. Joris lag zo mooi in zijn rieten bed, dat het bijna pijn deed om naar hem te kijken. Hij leek zelf haast op Boeddha, zo stil, zo sereen, zo mooi. De dagen er na groeide de sfeer in het huisje door alles wat mensen meenamen voor Joris. Het werd echt zijn tempel. Het afscheid enkele dagen later ademde helemaal ‘Joris’ uit. Sanne en Koen gaven het licht van Joris door aan belangstellenden, terwijl Joke de belangstellenden bij het binnenkomen met haar klankschaal toezong. In het donker vertelde ik even later het sprookje van Joris, mens van licht en liefde, het sprookje waarin de sfeer van het leven van Joris verwerkt werd.
In de aula van het crematorium in Schagen was de sfeer eveneens sereen, warm, betrokken maar ook wat schrijnend. Want aan het slot speelden wij na de mooie, rustige speciaal voor Joris geschreven muziek van Jasper ook trance en dansmuziek. Michel, Sanne, Letty en Leon nodigden iedereen uit om met hen te dansen, zoals Joris het ook altijd had gedaan. Want ook dit was het leven van Joris. Hij had veel dansfeesten bezocht en zou genieten als hij dit zag. Onwennig voegden zich enkele vrienden dansend bij de familie, maar al snel voelde je de ontlading. En iedereen wist het zeker: Joris had genoten als hij dit zou zien. Iedereen nam afscheid van Joris, zoals hij geleefd had: spiritueel, betrokken en krachtig. Bij het afscheid nemen en het dalen van Joris zong Joke in de klankschaal zijn naam: ‘Joris…..’
Later in de aula bracht Letty een toast op het leven van haar kanjer. Iedereen wist het: het leven gaat door al doet het nog zo’n pijn. Maar de verbondenheid met Joris – deze bijzondere jonge man zal altijd blijven bestaan.
Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column afgelopen 16 maart 2013 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was: