Op de radio klonk ABBA’s Dancing Queen, …Meestal zing ik dit soort liedjes in de auto keihard mee, maar nu werd ik er een beetje erg gevoelig door geraakt. Ik dacht terug aan die zaterdagmiddag begin november, de dag waarop in Heerhugowaard Milou werd herdacht:
Milou, prachtige Milou.
Veel te jong, op de prille leeftijd van 17 jaar, moest Milou het leven los laten en moest iedereen om haar heen Milou los laten. Omdat Milou zo speciaal was, zochten wij naar een bijzondere locatie voor het afscheid, maar niets leek te passen. Tot moeder Hellen de school als locatie opperde. Echter, de schoolleiding had zo z’n bedenkingen, waar wij natuurlijk begrip voor hadden. Het was nogal wat, wat wij vroegen: wij wilden de dood, die absoluut niet in een kinderwereld thuis hoort, de school binnen halen! Toch wisten wij, dat dit de enige plek was om afscheid van Milou te nemen. En gelukkig, na een indrukwekkend pleidooi van mama Hellen mocht de herdenkingsbijeenkomst voor Milou toch in de aula van haar school plaatsvinden.
Al snel bleek dat wij het niet zouden redden met die ene aula en dat wij de tweede aula erbij moesten betrekken omdat er meer dan duizend mensen zouden komen. Gelukkig heeft Milou’s tante, Esther, een Eventbureau en was ook oom Ruud een organisatietalent, zo konden wij onze krachten bundelen om een ingetogen, groots en vooral bijzonder afscheid voor Milou te organiseren. Iedereen droeg zijn steentje bij: vrienden en vriendinnen hielpen met het inrichten van de aula en begeleidden iedereen naar zijn plaats; leraren en leraressen begeleidden de leerlingen, voor wie het soms te veel werd. In liefde troostten de meisjes en jongens elkaar. Het voelde warm en betrokken, deze zaterdag op school. Buiten hing de conciërge lampjes op en zetten wij potjes met kaarsen neer, waarmee wij de weg markeerden waarlangs papa Emiel en mama Hellen Milou in hun eigen auto voor de laatste keer naar school zouden brengen. Zij arriveerden op tijd, zodat zij, vóór de te verwachten drukte, nog even op adem konden komen in de – speciaal voor Milou ingerichtte – herdenkingsruimte. Vol verbazing aanschouwde Hellen de maar niet aflatende stroom mensen die zich naar de school bewoog: “Allemaal voor onze Milou”, hoorde ik haar verbaasd zacht en tegelijkertijd trots zeggen. Ze zou er heel wat voor over hebben gehad, als ze hier, onder deze omstandigheden, niet had hoeven zijn. Maar tevens voelde de aanwezigheid van al deze mensen als een warme deken die zich over de familie heen drapeerde.
Precies om 17.30 uur startte de cd Dancing Queen en werd Milou op de schouders boven alles en iedereen de aula ingedragen. Zachtjes legden Marcel, Emiel, Jordi, Jordi, Roland en Ruud Milou op het podium. Op de deksel van het rieten mandje waarin Milou lag, symboliseerden 17 zonnebloemen haar te korte levensweg. Vol overgave zongen Luuk en Dirk: ‘Het mooiste meisje uit de klas’ en tijdens het afscheid begreep iedereen het: op elke foto die op het grote scherm werd geprojecteerd lachte ons een stralende Milou toe. Naast al die prachtige meiden op die foto’s werd mijn oog alleen naar Milou getrokken. Ik zou eraan gewend moeten zijn dat mensen sterven, maar ook ik vroeg mij dit uur vele malen af: waarom juist Milou. Waarom een zo prachtige, mooie, intelligente, lieve meid? ….. er was geen antwoord. Met diverse live-optredens brachten kinderen en volwassenen een ode aan Milou. Heel bijzonder dat kinderen vandaag – ondanks hun grote verdriet- heel hun gevoel in een lied konden leggen en dat lied voor maar liefst vijftienhonderd mensen konden zingen. Ik denk, dat ik tijdens een uitvaart zelden zo geboeid naar sprekers heb geluisterd. Iedereen vertelde vol overgave en passie over hun band met Milou. Hoe lief Milou was, hoe mooi, hoe grappig, hoe bijzonder, wij hadden nog dagen door kunnen gaan. Het leek wel of Milou iedereen vandaag met een toverstafje de kracht gaf om sterk te zijn ondanks het verdriet dat hen bijna verscheurde. Toch naderende het einde van het afscheid op school en na een ogenblik van stilte werd Milou onder een daverend applaus naar buiten gedragen. Dit emotionele applaus was helemaal voor haar, dit bijzondere afscheid had zij verdiend.
Hoe zeer ook deze vreselijke ziekte haar alles ontnam: Milou bleef tot het laatst positief en sterk. Zij was – zo bleek vanavond- een voorbeeld voor velen. Milou heeft door gewoon Milou te zijn het leven van heel veel mensen voorgoed veranderd. Haar afscheid in haar school maakte diepe indruk op iedereen. Het gezin was de schoolleiding en allen die dit mogelijk gemaakt hebben, dan ook zeer dankbaar.
Dit afscheid kon alleen hier: op school, waar Milou zo gelukkig was!!
Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column afgelopen 2 maart 2013 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:
