Elk overlijden is triest, maar als kinderen overlijden, begin ook ik elke keer aan de eerlijkheid van het leven te twijfelen. Nolan was nog maar 11 jaar en 11 maanden toen hij in zijn slaap plotseling overleed aan acute diabetes. Hoe bestaat het ….. Het moest verboden worden: kinderen horen niet dood te gaan !! Toch gebeurde het en bleven ouders Irene en René, broertjes Jimmy en Renzo verslagen achter. En hoe moet je dan in heel korte tijd een begrafenis regelen, terwijl je kind daar dood in de kamer ligt en je hart wel uit je lijkt gescheurd te zijn …. Pijn, pijn, pijn …. Ik kon alleen maar luisteren ……
Ondanks hun enorme verdriet stelden de ouders hun huis open. Veel kinderen mochten thuis afscheid nemen van Nolan. Wij hadden bewust nog niet voor een kist gekozen, Nolan lag zo vredig en toegankelijk in het mandje. Dat troostte veel kinderen. Enkele kinderen aaiden Nolan zacht over zijn arm. Sommigen kwamen steeds weer terug, ze konden het gewoon niet geloven dat hun vriendje daar zo stil lag, Wij hadden Nolan in een rieten mandje gelegde met zijn Ajax-dekbed, omgeven door een zee van bloemen, natuurlijk veel rood en wit met een bal die door alle Ajax-spelers was gesigneerd. Iedereen leefde mee. Mama Irene crèmede elke dag het gezichtje en de handen van Nolan in en bleef zo nog enkele dagen lichamelijk contact met haar zoontje houden. Dat voelde fijn, toch nog iets voor je kind kunnen doen. Broer Renzo sliep elke dag naast Nolan op de bank in de woonkamer. Hij zat vaak als ik kwam naast Nolan op het krukje… nog even heel dicht bij Nolan zijn. De dood stond in dit huis letterlijk en figuurlijk midden in het leven. Rondom Nolan ging – hoe onwerkelijk – het leven door. Al wilden wij het allemaal niet, wij wisten, Nolan had het niet anders gewild. Hij hield van het leven en haalde in die 11 jaar en 11 maanden alles eruit wat er te halen viel. Ondanks hun verdriet moesten René, Irene, Jimmy en Renzo doorgaan, voor Nolan. Er moest een onvergetelijk afscheid voor Nolan komen, zodat vooral ook de kinderen van zijn school en uit zijn voetbalteam na dit grote verlies verder konden. Irene wilde het afscheid het liefste in de school van Nolan laten plaatsvinden om zo veel mogelijk kinderen in hun eigen kindvriendelijke omgeving afscheid te laten nemen.
Gelukkig stonden de deuren van het Tabor-College meteen open voor Nolan. Directie, leerkrachten en leerlingen, iedereen werkte belangeloos mee. Op zondag brachten wij Nolan naar zijn klas waar kinderen van groep 8, uit zijn huidige klas en zijn voetbalteam de gelegenheid kregen om een groet op het laatste huisje van Nolan te schrijven. Om 11 uur droegen Jimmy en Renzo hun broer op de schouders met hulp van twee ooms, een neef en meester Harry door een lange erehaag van kinderen de aula in. Als Nolan passeerde klonk er af en toe een ijl fluitje van één van zijn medescheidsrechtertjes. Het brak mijn hart om de kinderen zo ontredderd te zien. In de aula zongen wij in plaats van ‘We are the champion’: YOU ARE THE CHAMPION!! Want dat was Nolan: hun eigen kampioen!! Het werd een indrukwekkend afscheid waarin vooral kinderen aan het woord kwamen: zingend, pratend of met hun eigen muziek.
Bij het naar buiten dragen van Nolan werd het ingehouden applaus krachtiger bij het horen en meezingen van ‘YOU NEVER WALK ALONE’. Dat zal het zeker zijn: Nolan zal dicht bij iedereen blijven, daarom zongen wij de volgende dag rondom het graf:: wat je ook doet, waar je ook gaat, fluister gewoon mijn naam en ik kom eraan, afscheid nemen bestaat niet. Bij het graf knipten René, Irene, Jimmy en Renzo ieder hun gekleurde lint – dat hen tot nu toe nog met Nolan verbond – door. Nolan nam hun lint, hun kleur, hun liefde mee naar de eeuwigheid en zij lieten met hun lint – dat om hun pols geknoopt zat – zien: wij blijven voor altijd met Nolan verbonden.
Tientallen gekleurde ballonnen, honderden gekleurde bloemen, wel duizend mensen met ieder hun eigen kleur namen deze dagen afscheid van een bijzonder kind: Nolan.
Irene dacht vroeger altijd, Nolan zal wel beroemd worden, hij is zo’n bijzonder jongetje. En dat is zo:
Op zondag 10 februari 2013 was voor de aftrap van de wedstrijd Ajax – Roda JC een ogenblik stilte voor Nolan. Nolan’s trainer heeft een shirt met de foto van Nolan gedragen en is met de spelers naar de middenstip gelopen. Irene, René en het hele team van Nolan mochten daarbij aanwezig zijn en heel Nederland heeft gekeken. Nolan op de middenstip van Ajax.
Irene had gelijk: Nolan had na 11 jaar en 11 maanden al de middenstip, de kern van het leven bereikt.
Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column afgelopen 9 februari 2013 in het Noord Hollands Dagblad (Alkmaarsche en West-Friese editie) te lezen was:
