Papa gaat dood….
Paniek in haar stem …Natuurlijk hoor ik vaker dit soort openingszinnen, maar nu was het Marjolein, die ik huilend aan de telefoon had. Kleine Marjolein, ik kende haar nog uit de tijd dat ze haar paard in de tuin achter hun huis liet grazen. Kleine Marjolein was nu zelf moeder, maar bleef – zoals wij allen – dochter van, en nu, nu lag haar lieve papa op sterven. Gelukkig kon ik haar iets kalmeren met de belofte dat ik meteen zou komen als Peter was overleden. Er zijn altijd zoveel onzekerheden bij families na een overlijden. Dan is het goed als er meteen een aanspreekpunt is. In de vroege ochtend belde Amber, dat hun vader was overleden en haastte ik mij naar het verzorghuis in Oudorp. Daar lag Peter – precies zoals ik hem mij herinnerde – maar nu met twee heel verdrietige dochters naast hem. Eigenlijk ben je er dan alleen maar, meer is niet nodig, luisteren, de tijd nemen, gewoon er zijn. Later bespraken wij de rouwkaart en bleek dat Marjolein niet houdt van de traditionele rouwkaart met een zwarte rand. De meisjes lieten mij een mooie foto zien, waarop Peter heel gelukkig en blij in de cockpit van een vliegtuigje op Tessel zat. Marjolein en Amber wilden graag de kinderen bij het afscheid betrekken en zo opperde ik om het vliegtuig door de kinderen om de foto heen te laten tekenen. Iedereen vond dit een super idee en zo pronkte enkele uren later Peter in een prachtig door de kinderen getekend vliegtuig op de voorkant van de rouwkaart. Binnenin stond: Wij vieren papa’s leven in strandpaviljoen PaZ Exclusief.
De toon was gezet. Het zou een afscheidsfeest worden. Geen zwarte auto’s, geen stemmige muziek, geen mannen in zwarte jassen, geen stuifcake. Maar wel de heerlijke muziek waar Peter zo van hield, bier en wijn en lekkere hapjes. Geen speeches, maar fijn met elkaar praten over hoe leuk en lief en ook een beetje gek Peter was. De kinderen hadden voor een bamboemand gekozen en de dochters hadden Peter lekker toegedekt met zijn eigen deken en een doek, helemaal beschilderd door de kleinkinderen. Kinderen, kleinkinderen, verplegend personeel iedereen stond om Peter heen en was geraakt over hoe tevreden Peter in de bamboemand lag. Marjolein kwekte ondertussen heel opgetogen over het mooie afscheidsfeest wat zij voor Peter zouden maken in de strandtent, met bitterballen, wijn, bier en heel veel foto’s en Peters muziek. De verzorgers, die afscheid kwamen nemen van Peter, snapten niet hoe Marjolein zo opgetogen kon zijn. Maar voor Marjolein was een grote donkere wolk niet in komen dalen. Ze zag als een berg op tegen mannen in zwarte pakken en al dat stijve gedoe. Al kan het voor andere families natuurlijk heel geruststellend zijn, zwarte heren, die alles heel elegant en respectvol doen; voor Marjolein en Amber hoefde het niet. En zo reed vriend Mathijs, samen met Marjolein, Peter in een prachtige bordeauxrode Lincoln rouwauto naar Bloemendaal aan Zee. Al had Marjolein niets met rouwauto’s, Peter zelf rijden in zo’n grote bak, dat was toch wel stoer. Nadat wij Peter op een speciaal voor hem gemaakt strandje neer hadden gezet, druppelden familieleden en vrienden binnen om een kaars rondom Peter aan te steken en hem zo nog een keer in het licht te zetten. Onder de levensgrote foto’s uit het leven op de achtergrond, nam iedereen een borrel en vertelde over zijn herinneringen aan Peter. De gasten zaten rondom Peter, stil in herinnering, of liepen een beetje rond; het was, precies zoals Marjolein en Amber het wilden, heel gezellig.
Op gegeven ogenblik nam Marjolein het woord om iedereen te bedanken. Daarna vroeg ik het gezin om rondom Peter te komen staan en de levenslinten – die Peter in zijn hand had – op te nemen en zo nog even stil te staan bij hun leven met Peter. Geleidelijke aan werd het stil en ontstond er, begeleid door muziek, een plechtig afscheidsmoment. Verdrietig, maar in de wetenschap dat zij met het lint Peter tot het allerlaatste vasthielden, knipte iedereen zijn levenslint door. In stilte brachten wij Peter naar de auto en uitgezwaaid door alle lieve mensen volbrachten de kinderen en kleinkinderen hun laatste reis samen met Peter. Natuurlijk was het laatste ogenblik in de ovenruimte van crematorium Haarlem heel verdrietig, maar ook dit ogenblik gaf de kinderen de kracht om door te gaan, door te gaan met fantastische herinneringen aan vader, schoonvader en opa. Zachtjes hoorde ik Mercedes Soca zingen:
Gracia a la vida, bedankt voor het leven, precies zoals het op het doek stond waarmee Peter was toegedekt.
Gracia a la vida…
Kijk op onderstaande geïllustreerde versie, om te zien hoe deze column op zaterdag 8 maart 2014 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:
