Ik ontmoette Hans toen hij net de laatste hand legde aan zijn … laatste gedichtenbundel: Tweesporenland. Hoe dubbel is het? Ik zat tegenover een prachtige, geestige, zachte, lieve, wijze, doortastende man met een gezond gevoel voor humor en een grote liefde voor Liz, zijn vrouw.
Maar Hans was ongeneeslijk ziek en had de laatste fase van zijn leven bereikt. Hij wilde afscheid nemen zoals hij geleefd had: luchtig, stijlvol, warm. Liz en Hans hadden voor mij gekozen, omdat zij mij eerder bij het afscheid van een vriendin hadden meegemaakt en het voelde goed. Ook ik had meteen een klik met Hans en Liz. Maar eerst moesten wij nog een klein hobbeltje nemen. Zij waren verzekerd bij een groot uitvaartverzekeraar en zouden een grote korting missen, als ik hun afscheid begeleidde. Althans, daar leek het op. Gelukkig was dit al spoedig opgelost door creatief met de uitvaartkosten om te gaan. Dit betekent niet de belasting verduisteren of andere louche zaken, maar kijken wat voor hen belangrijk was. En dan vallen al gauw bepaalde kosten weg omdat mensen bijvoorbeeld ineens beseffen, dat zij geen twee volgauto’s nodig hebben, of dat de overledene niet naar een rouwhuis hoeft. Maar veel mooier thuis kan blijven.
Twee dagen later haalde ik Hans en Liz op en zochten wij op de begraafplaats in Bergen een mooi plekje voor Hans uit. Voor Liz was het even onwennig. Zij besefte heel goed dat het afscheid van Hans steeds dichter bij kwam. Dapper volgde zij Hans op de speurtocht naar zijn plekje. Bij het instappen in mijn auto zei Hans: “Nu zit ik nog even voorin, straks lig ik achter”. Hij had voor het vervoer voor mijn auto gekozen. Zijn nuchterheid was op dat ogenblik wel wat wrang, maar brak ook de spanning. Lachend stapten wij met z’n drieën in de auto.
Al een maand later belde Liz mij in de vroege ochtend op: Hans was in de nacht overleden. Ik was blij dat zij mij niet onmiddellijk na het overlijden gebeld had, maar eerst nog rustig bij Hans was gebleven, samen met Gijs, de zoon van Hans. Ik had haar verzekerd dat je niet onmiddellijk alles in beweging hoeft te zetten, maar rustig je tijd kunt nemen voor je eigen intieme afscheidsmoment. Samen met Gijs en Liz verzorgden wij Hans deze ochtend en droegen hem later in de morgen met Marcel naar boven naar zijn slaapkamer. De hele ochtend was Gijs bezig om het kamertje heel sfeervol te maken, terwijl Liz en ik samen met de andere kinderen de laatste hand aan de al voorbereide rouwkaart zetten.
Doordat er veel voorbesproken was, verliepen de dagen erna in alle rust. Voor mij was het fijn, dat mijn goede vriend Hans (andere Hans) alle sprekers kende en benaderde en ook goed op de hoogte was van de muziekkeuze van Hans en Liz. Samen met Liz en de kinderen creëerden wij zo een sfeervol programma, een ode aan de begenadigde schrijver-dichter Hans Bouwer. Op de dag van het afscheid reed Gijs samen met Liz Hans in mijn auto naar de Ruïnekerk in Bergen en later naar de begraafplaats. Het was fijn voor hen om dit laatste stukje samen met Hans te beleven. Later tijdens de koffietafel vond de nieuwe gedichtenbundel van Hans gretig afzet, al vond iedereen het jammer, dat Hans niet meer de bekende persoonlijke tekst voor in hun boekje kon zetten. Hans had het omslag nog kunnen zien maar zijn nieuwe bundel niet meer vast mogen houden. Zijn poëzie echter leeft nog lang in ons voort.
Weken later belde Liz mij op. Het bedrag, dat door de verzekering uitgekeerd zou worden, viel hoger uit. Nu konden extra uitgaven alsnog worden gedeclareerd. Wij waren blij dat wij alle uitvaartkosten op een creatieve manier hadden benaderd, zonder concessie te hoeven doen aan dit bijzondere afscheid.
Kijk op onderstaande link om de geïllustreerde versie te zien van de column, zoals hij op 25 juni 2011 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was: