Weet jij ‘t?
Weet jij, waarom jonge vaders dood gaan???
Ik heb er geen idee van, maar het raakt mij ontzettend.
Natuurlijk kom ik altijd als professional binnen om de familie bij te staan, maar soms raakt een ontmoeting je als mens meer dan een andere keer. Die maandagavond laat kwam ik dan ook verslagen thuis. Ik was door Carla gebeld om het een en ander voor te bespreken voor het op handen zijnde overlijden van haar echtgenoot Henk. Tegenover mij zaten vier prachtige vrouwen aan tafel: Carla en de dochters: Sanne, Rosalie en Benthe. Zij waren verward, bang, heen en weer geslingerd tussen vrees en hoop. Toch wisten zij diep in hun hart dat het sterven van hun vader en maatje niet lang meer zou duren. Maar hoe kan je nu vrede hebben met het sterven van een man van amper 53 jaar.
Heel zachtjes probeerde ik inzicht te krijgen in hun wensen. Maar – zoals zo vaak bij jonge mensen- was er niet over de laatste wensen gepraat. Het gebeurde gewoon niet: Henk, papa, ging niet dood. En nu moesten zij toch over cremeren, begraven, condoleren en een kaart nadenken. Het raakte mij diep dat ik deze kwetsbare vrouwen op dit ogenblik met deze keuzes moest lastig vallen. Ik wist, dat er nu nog even tijd was om alle keuzes aan te geven. Daardoor was er voor hen ruimte om tot beslissingen te komen. Na twee, drie uur liet ik hen weer alleen om rustig alles met elkaar te bespreken. Ik zou terug komen als het nodig was. De tijd haalde hen in: vroeg in de ochtend overleed Henk. Zo was ik al heel snel weer bij hen om Henk samen met Rosalie en Carla voor de laatste keer te verzorgen. Mijn hart brak bij het zien van de liefdevolle aanrakingen bij het wassen en incrèmen van Henk. En de duizend kusjes die zijn lichaam bedekten ….alles voor de laatste keer. Iedereen besefte dat alles voor de laatste keer zou zijn. De er op volgende dagen maakten de meisjes er dankbaar gebruik van. Wij droegen Henk voor de laatste keer naar het chill-huisje van Roos. Het tuinhuisje was de laatste klus van Henk. Daarna moest er heel veel gedaan worden. Het was goed dat ik de avond ervoor al zoveel keuzemogelijkheden heb kunnen aanreiken. Zo konden Carla en de meiden nu hun keuzes nu meer bewust bepalen.
De eerste dag heb ik altijd erg ‘te doen ‘ met de familie. Er moeten zoveel beslissingen worden genomen En dat alles moet in enkele uren bijvoorbeeld omdat de kaart zo spoedig mogelijk de deur uit moet…. Gelukkig hadden Sanne, Rosalie en Benthe ondanks hun verdriet ook hun eigen ideeën rondom het afscheid van hun vader: alles moest wit, kleding, bloemen; veel kaarsen en ja, de condoleance in het kleine kerkje in hun dorpje. Hier was drie dagen later een bijzonder bijeenkomst. Henk had namelijk zijn eigen tap, een tap die zelfs op vakantie met alle vrienden mee ging. Deze tap moest natuurlijk ook bij de laatste reis van Henk aanwezig zijn. Onder een rode tent, naast de ingang van het kerkje, werd dan ook na het condoleren van de familie namens Henk voor alle belangstellenden een glas bier getapt. Niet banaal, of gek, nee: zo helemaal Henk! Henk was altijd gastvrij, hield van een biertje, dus bij zijn laatste afscheid hoorde het biertje. Na een enkel biertje maar veel gedeelde herinneringen rijker vertrok iedereen weer stilletjes naar huis.
Henk had zijn leven lang hard gewerkt. Niet alleen in zijn bedrijf, maar ook aan zijn relaties. En dat was te zien tijdens de avondviering. Het crematorium kon al die mensen bijna niet bergen. Iedereen had – op wens van de familie – iets meegenomen wat hen aan Henk herinnerde. Onder het liedje ‘Memories’ werden alle symbolen van herinneringen naast Henk gelegd. Het werd een indrukwekkende avond. Al die dagen hadden de meiden hartstikke hard gewerkt om een prachtig afscheid voor hun kanjer te creëren. Daardoor hadden zij al een klein beetje een begin gemaakt aan hun rouwverwerking. Natuurlijk zijn zij er nog lang niet, het verwerken van het verlies van je partner of je vader op zo jonge leeftijd laat zijn sporen achter en heeft vooral veel tijd nodig. Maar ik weet dat je, door tijdens het afscheid alle keuzes helemaal te doorleven en te doorwerken, een goed begin aan de rouwverwerking kan maken, waardoor je later weer sterk in het leven kan staan.
Kijk op onderstaande link om de geillustreerde versie te zien van de column, zoals hij op 9 april 2011 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:
[singlepic id=138 w=320 h=240 float=]