Met een warm gevoel reed ik terug naar huis. Hoe mooi kan een afscheid zijn, dacht ik.
Gelukkig had ik Wendy nog voor haar overlijden ontmoet en wist zo’n beetje hoe zij haar afscheid wilde. Wat een prachtige vrouw. Zo jong nog, pas tweeënvijftig jaar, veel te jong om nu al te sterven. Maar daar vraagt niemand naar. Ineens word je ziek of krijg je een ongeluk en ga je dood. Vreemd, mijmerde ik , het mysterie van de dood …. Als ik bij een overledene kom, denk ik wel eens: zij of hij weet het nu, het grote mysterie van de dood, want bijna altijd zie je een prachtige smile rondom de mond. Zij hebben het leven losgelaten en zien ‘aan de andere kant’ iets moois, het kan niet anders. Daar hou ik mij maar aan vast, want dood gaan moeten wij allemaal eens. Laat ik dan maar hopen dat er daarna iets moois op mij wacht. Misschien mijn kindje Ferry, of mijn ouders, opa’s, oma’s, mooie kleuren, eeuwige vrede ?
Wendy was heel spiritueel. Zij had net een groepspraktijk opgezet waarin zij zelf onder meer zwangerschapsyoga gaf en daarmee op een zachte manier veel baby’tjes door het geboortekanaal had geholpen. En nu waren al die lieve mensen voor haar afscheid naar deze prachtige kerk gekomen. Met zijn allen hebben wij rondom Wendy gezeten, want vandaag was Wendy het middelpunt in de kerk. Gelukkig troffen wij in Chantal een betrokken, aardige kosteres die het toeliet dat wij alle banken in een rondje gingen zetten en ook dat wij de honderden kaarsen die iedereen voor Wendy had meegenomen op het altaar mochten zetten rondom een grote foto van deze prachtvrouw. Vandaag was het altaar van Wendy!
Het hele afscheid ademde Wendy. Want, zo zeg ik altijd tegen familie: wat je dierbare gezaaid heeft, dat mogen jullie nu oogsten, al die liefde, warmte, betrokkenheid. Dat Wendy zich bij veel mensen betrokken voelde, merkte ik bij het afscheid. Vriendinnen die prachtig zongen voor Wendy, mooie anekdotes vertelden, want natuurlijk mag je ook lachen tijdens een afscheid. Het ontlaadt, laat vooral de mooie gelukkige tijden weer naar boven borrelen en tovert voor even een lach op ieders gezicht. Het meest ontwapende en krachtige van dit afscheid was voor mij toen Heleen, de zus van Wendy sprak. Zij vertelde dat Wendy tijdens een workshop een vraag niet met een antwoord maar met een gezongen lied beantwoordde. Vervolgens riep zij iedereen op om samen met haar dit lied nog eens voor Wendy te zingen: ‘I want to break free’ van Queen. Krachtig stond zij met haar hand in de hoogte het ritme aan te geven en het gebeurde … Iedereen zong uit volle borst mee, stond op, klapte mee …. Een warm gevoel stroomde door mijn lichaam, wat een eerbetoon aan deze krachtige, prachtige, bijzondere vrouw. Wat moeten deze mensen er trots op zijn dat zij deel uit maakten van Wendy’s leven. Ook ik voelde mij er een beetje bij horen; ik had haar ontmoet, wij vonden elkaar lief en bijzonder. Jammer dat het zo kort was.
Maar lang genoeg om te beseffen, dat deze bijzondere vrouw niet voor niets had geleefd. Zij heeft zoveel aan al deze mensen gegeven… en ook een klein beetje aan mij. Wendy, ik ben blij dat ik jou mocht ontmoeten.
Wij sloten het afscheid af met het lintenritueel en een toost op Wendy en gaven haar het laatste woord. Gelukkig wist namelijk de beste vriendin van Wendy, Liesbeth, zich vlak na haar overlijden te herinneren dat er een opname bestond van een lied wat Wendy had ingezogen. Zo zong ook nu weer iedereen – net als met Heleen – ontroerd mee: ohh Waterlooplein., padapadapahh… oh Waterlooplein…..
Wendy had haar leven geleefd !!! Vol bewondering keek ik om me heen. Hier werd een leven gevierd. Niet banaal, zonder respect, maar juist vol respect en betrokken. Deze mensen wilden tijdens het afscheid Wendy’s leven recht doen, alles was geoorloofd. Zelfs het wiegenlied, dat moeder Riet voor Wendy als kind altijd zong. Heleen zong het bij het graf, zo ontzettend ontroerend, zo mooi ….
Kijk op onderstaande link om de geïllustreerde versie te zien van de column, zoals hij afgelopen 22 december 2012 in het Noord Hollands Dagblad te lezen was:
