Column: Zielenheil of blakend van gezondheid na overlijden?

Vanaf het allereerste begin van CHARON uitvaartbegeleiding ben ik lid van het landelijke netwerk uitvaartvernieuwers. Een vereniging van mensen welke elkaar inspireren en informeren ten dienste van mensen rond het sterven. Uiteraard is ieder lid bijzonder begaan met de overledene en zijn nabestaanden, … iedereen in zijn eigen professie en gevoelswereld. Zo ontstaan tijdens lezingen vaak felle discussies. Ik kan mij nog helder een bijeenkomst van afgelopen zomer herinneren….

Het thema was Thanotopraxie of natuurlijk koelen, allebei gebruikt bij opbaringen zonder koeling.

Tegenstrijdiger kan je het niet zoeken bij de opbaring:

Thanotopraxie is een tijdelijke vorm van balsemen van de overledene, waarbij conserverende middelen toegediend worden. Na behandeling blijft het lichaam bij normale temperaturen zonder koeling toonbaar,  tot het moment van de uitvaart. Uiterlijk tien dagen na de behandeling komt het natuurlijke ontbindingsproces op gang.

Thanotopraxie is sinds dit jaar ook in Nederland toegestaan, in de ons omringende landen al jaren.

Bij natuurlijk koelen op graszoden worden verse graszoden onder de kist of het bed met de overledene geplaatst, welke besproeid worden met water waarin rozemarijnbadmelk en silicium (kwarts D8) is toegevoegd. Zowel het gras, de rozemarijn als de kwarts hebben een sterke verbinding met het licht.

Door de graszoden goed te besproeien, minstens twee keer per etmaal, heeft er een actief verdampingsproces plaats waardoor warmte aan de omgeving wordt onttrokken.

Tevens kan de fotosynthese bij het gras nog voortgang vinden, een proces wat ook de warmte van de omgeving vraagt.

Door gebruik te maken van graszoden helpen wij de ziel van de overledene om het lichaam te verlaten.

Mensen die om de mogelijkheid van natuurlijk koelen vragen hebben daar goed over nagedacht. Zij zetten bloemen bijvoorbeeld  niet in een vaas met water, maar leggen deze neer bij de overledene, zodat zij mee verwelken met het lichaam. Zij schrikken niet van elke verandering aan het lichaam en maken het loslatingproces van de ziel bewust mee.

Tijdens de bijeenkomst waren de meningen van de aanwezigen -voornamelijk uitvaartbegeleiders – verdeeld. In de opleiding leren wij namelijk om meteen na het overlijden de koeling onder de overledene te leggen om zo het ontbindingsproces te vertragen.

De mogelijkheid om niet mechanisch te koelen ….., daar moesten zelfs de uitvaartvernieuwers aan wennen.

Enkelen hadden al eens op graszoden opgebaard en waren er euforisch over,

andere hadden de opleiding van Thanotopraxie al jaren geleden in het buitenland gevolgd en vonden het fantastisch dat je een overledene zonder donkere plekken, bijna blakend van gezondheid en ongekoeld tot tien dagen kon opbaren.

Natuurlijk kwam de rouwverwerking ook om de hoek kijken. Wanneer neem je dan afscheid? Iedereen wil zijn overledene zo lang mogelijk bij zich houden. Maar mijn ervaring is echter dat vier tot vijf dagen als voldoende ervaren wordt.

Het is niet voor niets dat het lichaam in de dagen van opbaring zichtbaar achteruit gaat,  dit helpt de familie om los te laten en om afscheid te nemen.

Als daarentegen, zoals bij thanotopraxie, de overledene er prachtig bij ligt, zou je hem of haar wel als Sneeuwitje in een glazen kist willen bewaren.

Gelukkig helpt de natuur ons hier een handje.

Ik reed dan ook naar huis met mijn eigen ideeën rondom deze vormen van opbaren zonder koeling.

De eerste dagen ga ik voor de zielenheil van de overledene: in alle rust,

als de familie het wil op graszoden, of in de bijzondere Zachte Kist van vilt , hooi en stro.

Natuurlijk is het belangrijk dat de familie goed afscheid neemt. Als het nodig zou zijn om thanotopraxie toe te laten passen, omdat bijvoorbeeld nog familie uit het buitenland moet komen. Zou dit ook na twee tot drie dagen nog een optie kunnen zijn. Zo kunnen zij na 5 dagen nog steeds afscheid nemen en geef je de ziel toch de rust in de eerste dagen na overlijden.

Mijmerend hierover wist ik nog niet dat ik maanden later deze twee vormen van opbaren zonder koeling bij een overledene zou toepassen.

Moeder was altijd met de natuur bezig en had bij leven al over  opbaren op graszoden gelezen. Dat er voor graszoden gekozen werd was dan ook duidelijk. Doordat de tweelingzus niet meteen uit Australië over kon komen werd op de 4e dag toch ook nog voor thanotopraxie gekozen.

Samen met de nabestaanden stond ik – gezien de situatie – er helemaal achter.

De meeste overledenen baar ik  nog steeds op de koeling op. Over de boven beschreven vormen moet je heel goed nadenken.

Geen enkele vorm van opbaring geeft echter een garantie dat tot aan de uitvaart alles goed gaat. Net als bij leven, zo hebben ook na overlijden medicijnen, conditie, omgeving  en meer, invloed op het lichaam.

Als begeleider van de uitvaart  kan ik niet meer dan in mijn macht ligt:

de overledene en zijn familie liefdevol, respectvol en met aandacht begeleiden. Al het andere moeten wij als mens toch overgeven…..

Geplaatst op: 30 mei 2010