Fijn, dat wij nog mosselen met elkaar hebben gegeten …. Deze avond zal ik nooit meer vergeten. Wat was Dirk toch een bijzondere man. Al bij het overlijden van zijn vrouw Rie, zes jaren geleden, had ik een zwak voor deze man. Hij was toen verdrietig, maar bleef betrokken, nuchter, geïnteresseerd, hield zijn humor en … Ja, hij bleef gewoon zichzelf.
Dirk was lid van de Orde van de Vrijmetselaars. Misschien was hij daarom zo bijzonder, zo anders dan wij ‘gewone’ mensen. Zijn leven lang bewaakte hij normen en waarden. Hij hield zielsveel van zijn vrouw, zijn vijf zonen, zijn schoondochters, kleinkinderen en achterkleinkinderen, zijn vrienden, zijn buren…. de natuur, de wereld om hem heen
…. en ver erbuiten. Kortom, voor mij was hij een bijzondere man.
Nu was ik voor de laatste keer bij hem, samen zijn zoon, met onze vriend Bob en bespraken wij luchtig zijn uitvaart.
Luchtig over de dood praten, dat kon met deze man, want ja, hij maakte in de loop van ons gesprek diverse grapjes over zijn sterven, over de dood.
“Ach, ik ben 94 jaar; eens moeten we allemaal gaan.”
“Nu ben ik aan de buurt… Het is wat het is.”
Eenvoud sierde hem. Hij wilde, net als zijn vrouw, niet in een kist. Veel te benauwd. Liever koos hij voor iets zonder deksel, maar dan niet zo’n lief mandje. Dat was te vrouwelijk. Het moest iets stoers zijn. Meteen schoot mij mijn vriend en kunstenaar Bas van Nieuwburg mij te binnen. Het idee ontstond om de zonen, samen met Bas, een baar-plank te laten maken van hout uit de Schoorlse duinen en pa toe te dekken met de bast van de Mutabu boom, de Mutuba-wade, een project uit Uganda, dat Bas een warm hart toedraagt. Enkele dagen erna waren wij samen met zonen en schoondochters bij Dirk om verdere details van het afscheid van pa te bespreken. Zij waren enthousiast over het idee om het laatste bedje voor pa zelf te maken.
Later in dit gesprek kwam het belangrijkste uit Dirks leven ter sprake: normen en waarden.
Wij wilden deze bescheiden man bij het afscheid de credits geven, die hem toe behoorden. Hoe kunnen wij ‘normen en waarden’ in het afscheid een plek geven? Natuurlijk zal er over gepraat worden; de voorzitter van de Vrijmetselaars zal zeker mooie woorden over Dirk spreken. De muziek zal zijn spirit laten voelen. Maar zou er een ritueel kunnen zijn, waarmee het gezin en iedereen, die bij het afscheid aanwezig is, de geest van Dirk, zijn levenslessen zou kunnen voelen en ervaren?
Wij mijmerden, brainstormden over en weer, en daar was het:’ De Koffer’! De koffer, waarin pa al vele jaren zijn attributen voor de bijeenkomsten van de Vrijmetselaars bewaarde, ‘De Koffer’, daarmee zou Dirk de normen en waarden, die de padre de familiauitdraagt, aan zijn oudste zoon Jan doorgeven. Met dit ritueel zal de lijm – de verbondenheid in het gezin – die pa na het overlijden van zijn vrouw was, in dit gezin aanwezig blijven. Unaniem werd op deze avond besloten, dat Jan voortaan de padre de familiazal zijn en de broers en hun gezinnen bij elkaar zal houden. Hoe ver iedereen ook uit elkaar woont. Normen en waarden, in de nagedachtenis aan pa, zullen hun roots hun blijven en hen bij elkaar houden.
Jammer genoeg zie ik vaak, dat kinderen elkaar na het overlijden van de tweede ouder niet meer zien, of zelfs ruzie met elkaar krijgen, omdat de lijm, het samenhorigheidsgevoel, het respect er niet meer is. Dat zal in dit gezin niet gebeuren.
Jan zal de padre de familia, beschermheer van het gezin blijven …….. En hiermee zal deze familie in de geest van pa voort blijven leven. Ik heb er alle vertrouwen in.