4 Juli 2008
Toen ik laatst een oproep in Castricum kreeg, besefte ik nog niet in welk warm, creatief nest ik terecht zou komen.
Als uitvaartleidster krijg je een oproep en spring je elke keer in het diepe…..
De overleden mevrouw was vroeger hoedenmaakster, een zeer creatieve, hardwerkende, optimistische vrouw.
In de loop van de dagen bleek, dat haar kinderen – geheel in de geest van hun moeder – haar uitvaart kunstzinnig vorm gaven.
De familie koos voor de draagbaar met deksel. Dit is eigenlijk een omgekeerde kist: je ligt op het deksel en de kist gaat als het ware over de overledene heen. Het voordeel van de draagbaar is dat de overledene heel toegankelijk is voor zijn familie.
Mevrouw lag op haar eigen laken op de draagbaar en zo leek het eigenlijk of zij op bed lag. Alvorens het laatste huisje van moeder te sluiten, gingen de kinderen haar met haar eigen laken inbakeren.
Dit had moeder vast wel bij al haar kinderen gedaan, en nu deden zij het bij haar,
Beschermend voegde dit laatste omhulsel zich om de dierbare. De tranen stroomden dan ook rijkelijk kunt u zich voorstellen.
De familie had ook voor deze draagbaar gekozen, omdat deze van onbehandeld hout was. Zo konden zij met zijn allen deze bijzondere grafkist bewerken.
Zij schilderden de kleur van de zee, omdat moeder vaak aan zee te vinden was, en maakten gouden handafdrukken
van hun handen. Deze handafdrukken omsloten beschermend de buitenkant van de deksel van deze draagbaar.
Zoals zij hun moeder symbolisch tot het laatst wilden beschermen.
Boven op de deksel zwaaiden in blauwe tinten de handen van de kleinkinderen.
Heel praktisch werd bovenop de deksel niet geschilderd omdat daar met de afscheidsviering een prachtig wit bloemstuk zou staan.
Als verwijzing naar haar werkzaam leven pronkte er tijdens de opbaring een van haar laatst gemaakte hoeden.
In de gang stond het herinneringsscherm. Dit werd in enkele dagen omgetoverd tot een zee van herinneringen.
Bij de uitvaart stond het scherm naast moeder en later in de koffiekamer.
Daar bleek pas hoe diep de zee van herinnering was. Steeds meer mensen bleven bij het scherm met de foto’s staan
en haalden herinneringen aan mevr. op. De ene wist dit verhaal te vertellen, de andere weer een andere anekdote ten gehoor te brengen.
Voor de kinderen en kleinkinderen was het fijn om al deze herinneringen te horen, waarvan zij soms geen weet hadden.
Na de uitvaart maakte ik van de panelen een herinneringskistje waarin de kinderen alle dierbare dingen, maar vooral de herkenbare
geur van moeder konden bewaren.
Dat dit belangrijk is weet ik uit eigen ervaring en de verhalen van anderen. Je wilt zolang mogelijk de geur van je
geliefde ruiken, om hem zo nog heel even bij je te voelen. (Ik stel ook wel eens voor om uit de kleding die niet meer
gebruikt wordt een deken of een kussen te maken. Deze kan je als je je heel verdrietig en alleen voelt om je heen slaan,
of je kunt op het kussen liggen, zodat je liefste toch nog heel dichtbij voelt.)
Bij de koffie mocht iedereen een petit fours nemen in de vorm van ….. juist, een hoedje. Hoe toepasselijk!
Om de aanwezigen te bedanken hadden de kinderen voor iedereen een kaarsje in een doosje verpakt met een briefje aan een
rood strikje: Liefde en Licht. De mensen werd gevraagd om, als zij straks aan mevr. dachten het kaarsje aan te steken en
haar zo nog een keer in het licht te zetten, om met liefde aan haar terug te denken.
En zo denken de kinderen ook aan moeder terug met liefde en licht. Zij hebben de dagen van het afscheid heel hard gewerkt,
iedereen had zijn eigen taak, en samen hebben ze moeder het afscheid gegeven wat haar toekwam: een creatief, licht en bijzonder
afscheid. Al doende verwerkte iedereen het eigen verdriet op zijn eigen manier, omringt door de liefde van zijn dierbaren.
Heel kunstzinnig weerspiegelden zij het creatieve leven van een bijzondere vrouw, hun moeder!