Monique zat heel dapper en stoer op haar bed en vertelde mij hoe zij haar uitvaart voor zich zag.
Het afscheid zou niet in een kerk of uitvaartcentrum plaatsvinden, maar in het voor haar zo vertrouwde café ‘t Wapen van Egmond-Binnen, waar zij met alle kermissen prachtige tijden had beleefd.
Niet zo stijf, maar losjes, met vooral ook de kindjes van haar kinderdagverblijf erbij. Café, kindjes ….. tja, hoe gaan we dat doen. Monique koos heel bewust voor een kist die oogde als een bed, met een lage rand, waar later een hoge deksel , eigenlijk model kaasstolp, overheen zou komen. Zo was zij heel benaderbaar voor haar twee puber-jongens, Jeffrey en Nick en haar lief Dries.
Op de tweede dag ging ik met Dries de ruimte in het café bekijken en meteen borrelden de ideeën op. Monique zou voor in de zaal op een podium staan, omgeven met zand en heel veel kaarsen. Haar familie kwam in een boog om haar heen te zitten. Dries en Monique hadden ervoor gekozen om op de dag van afscheid Monique met de loopkoets naar het café en de begraafplaats te brengen. Natuurlijk hoopte iedereen op mooi weer.
Niets was minder waar. Het goot van de lucht en het stormde of de wereld verging. Dapper sloegen wij ons er doorheen en niemand had er spijt van dat wij lopend waren. Alles was zo dichtbij, waarom zou je dan Monique in een auto leggen? Dichtbij Monique, tot het laatste toe, dat voelde goed.
In het café zetten de mannen Monique voor op het podium. De familieleden staken hun kaarsen rondom Monique aan en net toen de laatste neef zijn kaars bij haar had aangestoken, arriveerden de eerste gasten. Dorpsgenoten en vrienden liepen met de meest mooie kaarsen naar voren en zo kwam Monique in een zee van licht te staan. Wij doofden zachtjes het licht in de zaal en de muziek van Brave Heart onderstreepte de bijzondere sfeer die hier in Egmond in het dorpscafé ontstond. Hoe tegenstrijdig, zo intens triest en mooi tegelijkertijd kan een afscheid zijn. Aan de zijkant hadden Dries’ zijn kameraden van defensie zich strak opgesteld en voor stond Monique tussen heel veel stralende kaarsen. Ik werd ontroerd toen ik zag hoe alle neefjes en nichtjes elkaar intens verdrietig troosten en zakdoekjes toestopten.
Aan het einde van de viering riepen wij de kindertjes van Monique’s dagverblijf naar voren. Er lagen zachte kussens rondom het podium en iedereen zocht een plekje. Ik kwam bij hen zitten en vertelde het verhaal van de trein naar de sterren. Heel zachtjes zongen de kinderen aan het einde voor hun juffie: ‘In de maneschijn….’. Je hart brak bijna bij het zien en horen van die kleine schatten, die hun juffie nu al zo erg misten. Wij liepen naar buiten en daar mochten de kinderen hun ballon met ster oplaten. De sterren zouden juffie Monique boven in haar huisje straks ontvangen. Maar het regende nog steeds en daardoor waren de ballonnen nat en zwaar geworden. Met veel moeite en een lach en een traan, probeerden wij de ballonnen naar boven te helpen. Niet alle ballonnen vlogen omhoog. Wat schetst onze verbazing, toen wij op weg naar de begraafplaats de hoek omkwamen en laag bij de grond gevolgd werden door tientallen ballonnen met een sterretje. Ze leken ons echt te begeleiden. Menigeen pinkte hier een traantje weg; zou er toch meer zijn? Ik hoop het. Of de sterren nog de weg naar Monique gevonden hebben, weet ik niet. Het troostte ons in ieder geval dat Monique geen pijn meer heeft en haar rust gevonden heeft.
Hier in Egmond moeten wij verder met alle mooie herinneringen die Monique in haar leven bij ons heeft achtergelaten.
Wij zullen haar zeker missen en de kindertjes van De Bereboot zullen juf Monique nooit vergeten!
