2 augustus 2008
Vandaag zou Evelien jarig zijn, waarschijnlijk was het een knalfeest geworden,
… want zo was Evelien….
De eerste verjaardag na een sterven is altijd dubbel. Je viert de geboortedag van je dierbare, maar hoe doe je dat zonder je geliefde?? Met taart? Zonder taart? Slingers? De familie van Evelien zal dit ieder op zijn eigen manier beleven. Broer Jaap en zijn familie zullen in gebed Evelien gedenken en God danken dat zij deelgenoot mochten zijn van Evelien’s leven. Evelien’s dochter Jessie zal deze dag uit eten gaan met Evelien’s beste vriendinnen daarna misschien nog naar hun stamkroeg, ook weer helemaal in de geest van Evelien. Zelden heb ik bij een begeleiding zulke tegenovergestelde belevingen gezien als bij het afscheid van Evelien.
Evelien was een alleenstaande, jonge moeder en had Jessie zelfstandig opgevoed. De laatste jaren waren Evelien en Jessie naast moeder en dochter vooral vriendinnen en trokken zij er samen met een hechte vriendenkring geregeld op uit. Niet zo maar naar de bioscoop of voor een etentje, maar samen naar de kroeg. Wie wil er nu niet zo’n moeder?
Toen Evelien overleed was Jessie 21 jaar jong en net in verwachting van haar eerste kindje, het eerste kleinkind van Evelien. Waarom – dacht ik – waarom is de dood zo gruwelijk?
Op wens van Jessie kleedden wij Evelien in haar uitgaanskleding, compleet met cowboylaarzen. Zij zag er prachtig uit en zelfs in haar dood straalde zij in kracht en levenslust.
Jessie was trots op Evelien en vast besloten om haar de afscheidsviering te geven, die haar toekwam. Tot en met de laatste belofte. Dat deze afscheidsviering zo helemaal Evelien zou worden, kon ik toen nog niet weten.
Ondanks het grote verdriet was Jessie verrassend aanwezig en met het verstrijken van de dagen nam Jessie meer en meer de vormgeving van de afscheidsviering van haar moeder in eigen handen, en werd ik steeds meer de logistieke regelaar op de achtergrond.
Ik wist dat dit een moeilijke taak was voor een jonge vrouw, die nog nooit de dood van zo dicht bij had meegemaakt, maar ik wist ook dat Jessie hiermee uiteindelijk een goed begin zou kunnen maken met de rouwverwerking.
Boosheid, verslagenheid, verdriet, ontkenning… Jessie ging dezer dagen in een rap tempo langs alle stadia van rouw en zal dit nog lang blijven doen. Dit verdriet in een zo belangrijke periode van je leven – leven schenken aan je eigen kind – kom je niet zomaar in enkele dagen te boven.
Bij aankomst in het crematorium werd Evelien niet, zoals zo vaak gebruikelijk, achterom gebracht en alvast in de aula neergezet, maar midden tussen de wachtende vrienden in de ontvangsthal geplaatst. Iedereen mocht met viltstift een groet op Evelien’s laatste huisje schrijven. Aansluitend brachten wij Evelien gezamenlijk de aula binnen. Tijdens de afscheidsviering was het contrast in sprekers en muziek torenhoog, vol respect voor elkaars beleving en juist daardoor wederom zo helemaal Evelien.
Jaap en zijn gezin zijn gelovige christenen en Evelien deed daar eigenlijk niets mee. Zij hoorde meer bij de scène van feestende Amsterdammers. Toch voelde zij zich in haar laatste dagen, toen Jaap en Karin bij haar bed waren gaan bidden, aangetrokken tot het geloof. Zij wilde heel graag meebidden, het gaf haar steun en volgens Jaap en Karin werd Evelien hier rustig door.
Tijdens de afscheidsviering werd ook gebeden en er werd een christelijk lied ten gehore gebracht. Aan het slot vertelde Jessie over de laatste belofte, die zij haar moeder had gedaan. Even later tetterde kneiterhard happy hardcore: ‘I want to be a hippy, and I want to get stoned…’ uit de speakers van de crematoriumaula. En, nog verrassender ( of juist niet?), iedereen rondom Evelien begon te ‘hakken’, te dansen alsof hun leven ervan afhing. Zelfs op het laatst wilde Evelien iedereen uit zijn of haar tent lokken en hen haar afscheid laten beleven. Het leek alsof zij wilde zeggen: “het leven is hier, geniet NU, geniet zo lang als het kan en ga daarna in stijl!!’
Evelien is in stijl gegaan…
En Jessie?
Volgens mij heeft Jessie de moeilijkste periode van haar jonge leven geweldig doorleeft, met een lach en een traan en met de fantastische hulp van de vriendinnen van Evelien, …. de wijze vrouwen uit Amsterdam.
Nu, enkele maanden na het overlijden van Evelien, heeft Jessie haar leven weer opgepakt. Zij bereidt zich voor op het nieuwe leven met haar kleine prins. Zou hij de traditie voortzetten en een Amsterdams rockertje worden?