Frank, bijzondere Frank…
Vijf jaar geleden werd ik door Sandra gebeld. Haar broer Frank was ernstig ziek, maar heel sterk van wil en lichaam. Om bij een onverwachts overlijden toch een beetje voorbereid te zijn wilde zij graag met mij in gesprek komen. Tijdens onze eerste ontmoeting vertelde Sandra over haar broer, over hun gezin, over zichzelf….In de jaren erna zag ik Sandra af en toe en bespraken wij het afscheid een stukje verder en wachten wij af. Natuurlijk wilde niemand dat Frank overleed, maar het was verdrietig om deze sterke, mooie man zo te zien wegglijden. Dan is het enige wat je naast de goede zorg en liefdevolle aanwezigheid nog kan doen … loslaten in liefde, wetende dat dit niet het leven was, waarvoor Frank had gekozen.
Soms miste ik Sandra, dan dacht ik: zal ik eens langsgaan om te kijken hoe het met Frank is, hoe het met haar gaat, en Vincent, de zoon van Frank, zijn moeder, zijn zuster?
Maar ja, als uitvaartbegeleider doe je dat natuurlijk niet zo snel, over het algemeen kom je alleen bij families, als iemand overleden is.
Toen uit de enorme stilte belde Sandra: Het gaat slecht met Frank, wij denken, dat hij binnen enkele dagen overlijdt. Alles kwam weer bij mij naar boven. De Orangerie, waar – op uitdrukkelijke wens van Frank – champagne en kreeft zou zijn, de handen van Vincent en Frank voor op de kaart. De foto van Frank in de rolstoel… Het voelde, of ik een vriend verloor.
Toen ik na het overlijden bij Sandra kwam, stond een foto van Frank in jongere jaren op tafel.Een foto om iedereen te herinneren wie Frank was: een sportieve, ontzettend mooie man, met prachtige stralende ogen. Pijnlijk om te weten, hoe Frank al die jaren zijn sportieve lichaam zag af takelen en hulp moest ondergaan, waar hij eigenlijk niet om had gevraagd.Ondanks dit besef voelde het voor iedereen goed, dat Frank nu verlost was van zijn lichaam.Wij reden naar het afscheid met de rouwbus en – zoals altijd – verzachte ook deze manier van vervoer de pijn en werd het een haast frivool schoolreisje. In de Orangerie waren losse zitjes en statafels neergezet rondom de plek waar Frank zou komen te staan. Samen met het ABC van het leven van Frank door Sandra geënsceneerd, had deze dag haast een vrolijk tintje.
Velen zeiden: dit had Frank mooi gevonden, en wie weet…zat Frank op deze – voor februari uitbundige zonnige dag – op een wolkje mee te kijken en mee te genieten van ZIJN afscheidsfeestje.