Geniet. Want waarom zou je het níet doen? ….
… Was het levensmotto van de 48 jarige Bettina. Deze sterke en bijzonder lieve vrouw nam het leven zoals het was, nuchter en met de nodige portie humor.
Bijna zeven jaar vocht zij om haar ongeneeslijke vorm van borstkanker onder controle te houden. Toen duidelijk werd, dat zij definitief ingehaald werd door haar ziekte, had Bettina al helemaal bedacht hoe haar afscheid eruit zou zien. Samen met haar man en kinderen Noortje en Tom besprak zij al haar wensen met onze uitvaartbegeleidster Annelies.
Vooral over het rouwvervoer was geen twijfel mogelijk: het moest de uitvaartbus worden, omdat die dezelfde kleur had als de trouwbus van Bettina en Walter; voor haar was de cirkel rond. Zelfs in het crematorium in Alkmaar wilde ze nog even gaan kijken. Buiten zei ze droog: “Die aula komt wel vol”. Wij praten wel over 250 of meer mensen…. Er was echter een hele donkere wolk boven het gezin gevaren: het coronavirus ontwrichtte het leven in de hele wereld. Zo werd al snel duidelijk dat 250 mensen in de aula niet meer toegestaan was. Sterk zoals Bettina was, hielp zij Walter om het gastenaantal naar 100 terug te brengen. Maar Corona haalde hen in. De volgende dag moest Annelies haar man met lood in de schoenen vertellen, dat er nog maar 30 mensen toegestaan waren. Of dat nog niet verdrietig genoeg was, volgde twee uur later het bericht: nog maar 15 mensen, alleen directe bloedverwanten. Gelukkig heeft Bettina de laatste stressvolle mededelingen niet meer meegemaakt. Hoe kon zij nu kiezen wie wel of niet uitgenodigd zouden worden, hoe moest het nu met die 235 andere lieve mensen? Intussen kwam het ogenblik van definitief afscheid steeds dichterbij en ook hier koos zij zelf.
Helemaal zoals Bettina was, genoot zij op de ochtend van haar euthanasie nog van koffie en gebak. Hartverwarmend, hoe Bettina door zichtbaar tot het laatst te genieten van het leven, het afscheid voor Walter, Noortje en Tom een beetje wilde verzachten. Ondertussen had de regering het aantal belangstellenden in de aula toch weer naar 30 teruggebracht. Een creatieve vriend gaf zich nog niet over en nodigde familie, vrienden, buren en collega’s uit om langs de route van de laatste rit van Bettina en het gezin – de Boulevard van Egmond aan Zee – een erehaag te maken en te applaudisseren. De werkelijkheid overtrof hun verwachtingen: langs de route stonden meer dan 500 mensen! Allemaal wilden zij op deze manier afscheid nemen van een bijzondere vrouw. Bettina had nooit kunnen bedenken, wat zij voor al deze mensen heeft betekend.
Dag lieve Bettina, het Derp zal je missen….