In dit, voor de meesten gezellige feestweekeinde, begon de nachtmerrie die een heel gezin in de greep zou houden en uiteindelijk het leven zou kosten van Lauren.
Lauren was bijna vijftien en voor het eerst met vriendinnen op Sail in Hargen. Ergens op die avond was Lauren even alleen en werd haar door drie jongens een drankje aangeboden waarin – zo bleek later een drogeringsmiddel zat dat het slachtoffer willoos maakte. Zo verging het ook Lauren. Het onschuldige jonge meisje werd door de drie jongens de duinen ingepraat en daar genadeloos misbruikt en achtergelaten. Ik ben zelf moeder van twee dochters en mijn maag draait zich om bij de gedachte hoe pijnlijk en hels deze ervaring voor een jong meisje moet zijn geweest. Hoe komen drie, misschien zelfs welopgevoede jongens tot zo’n misselijke daad? Weten zij eigenlijk wat zij aangericht hebben? Hoe hun dierlijke drift levens verwoest heeft? …. en nu – hen zelfs tot moordenaars heeft gemaakt?
Lauren was een sterke, intelligente meid, maar ook kwetsbaar en gevoelig, ze werd in de pubertijd veelvuldig gepest. Lauren probeerde eerst zelf de ervaring tijdens Sail Hargen te verwerken. Dit lukte niet en uiteindelijk vertelde zij het aan haar ouders en later aan hulpverleners, in de hoop deze verschrikkelijke avond te vergeten, een plaats te geven en weer verder te kunnen leven zoals andere meisjes van haar leeftijd.
Maar Lauren had haar onbevangenheid verloren, zij kon het licht en de warmte van het leven en de mensen om haar heen niet meer voelen en zien. Karin en Lex, haar ouders, deden alles wat in hun macht lag, om hun meissie te steunen en haar te helpen om de weg terug te vinden in de wereld zoals wij hem ervaren: niet altijd eerlijk en soms juist gemeen, maar meestal toch dragelijk en vaak mooi, warm en licht. Als zij net dachten “wij zijn op de goede weg” werden zij teleurgesteld. Hun hulpkreten werden niet gehoord, òf genegeerd. En in die vrijdagnacht in november 2008 gebeurde waarvoor zij al drie jaar hadden gevreesd: Lauren kreeg de kans om een einde aan haar leven te maken, nota bene op een gesloten afdeling van de psychiatrie.
Tijdens de afscheidsviering probeerde iedereen te verwoorden wat er gebeurd was. Niet de gebeurtenissen vertellen, maar in bijvoorbeeld een sprookje of gedicht te beschrijven, hoe het toch mogelijk was dat een jong, intelligent en sterk meisje het leven niet meer zag zitten. Een meisje als Lauren, van buiten vrolijk, lachend, altijd voor iedereen klaar staand, liefde en licht uitdelend. Maar van binnen zag zij het licht niet meer, was teleurgesteld in de mens, voelde zich koud, leeg en …. deze drie jongens hadden al haar vertrouwen in de mens beschaamd. Zij kon zich niet meer onbevangen geven, haar gevoelens delen. Zij was bang om weer gekwetst te worden.
Tijdens de afscheidsviering van Lauren werd haar leven gevierd! Wij lieten foto’s en filmpjes uit gelukkige tijden zien; vrienden en familie vertelden over vroeger en ook over de laatste jaren. Ik had een boekje gemaakt van alle songteksten van Lauren zodat iedereen in de teksten Lauren een beetje meer kon begrijpen. Begrijpen zullen wij het waarschijnlijk nooit, waarom het leven van dit prachtige mensenkind zo vroeg moest eindigen. Maar na deze dag was er begrip. Vrienden en familie begrepen en respecteerden de moedige keuze van Lauren. Het gemis is er absoluut niet minder door, integendeel. Maar na de openheid tijdens de afscheidsviering over het waarom van Lauren’s keuze zullen enkele mensen hopelijk aan het denken gezet worden. Zullen ook wij oplettender worden. Iedere betrokkene zal met zijn uitspraken en daden verder moeten leven en zal hopelijk uiteindelijk zijn eigen verantwoording moeten nemen.
Lauren komt daarmee niet terug. Met haar bewuste keuze heeft zij toch iets achtergelaten. Misschien toch een zaadje geplant dat iedereen in zijn eigen liefde tot een beter leven kan brenge