Onder de klanken van Gracias a La Vida denk ik terug aan

2 november 2007,
de dag dat Gerda overleed.

Ik heb Gerda jammer genoeg nooit persoonlijk ontmoet –
maar in enkele voorgesprekken met haar zoon en schoondochter mocht ik een glimp van haar leven opvangen.Toch begon Gerda in de herinneringen die dag voor mij te leven.
Gerda lag prachtig opgebaard in haar tuinkamer, waar zij de laatste dagen en weken van haar leven te midden van haar geliefde tuin haar leven  besloot.
Tijdens deze kennismaking kwam een koolmeesje voor het raam van Gerda de laatste nootjes uit het zakje voor het raam pikken.
Daarna was het stil.

Alsof ook de vogels begrepen dat Gerda dit stukje aarde ging verlaten.

Maar weinig mensen kennen dit bijzondere plekje.
Het lijkt haast de Garden of Eden kwam in mij op,
wat dat betrof, hoefde Gerda niet weg,
Ze was al in haar paradijsje,
De natuur was alles voor haar.

Tijdens haar leven had Gerda niet alleen aandacht voor de gevederde vrienden, de kikkers en andere beestjes in haar tuin,
ook haar mensen-gasten werden bourgondisch onthaald:
er stond altijd een glaasje klaar,
en wie wilde mocht blijven eten.
Zo was Gerda!

Wat ik hier heel duidelijk ervoer was het Bijbelse gezegde:

… wat je zaait dat zal je oogsten …

de komende dagen spreidde zich een deken van liefde over de familie.

In de geest van Gerda probeerde de familie het afscheid van Gerda vorm te geven.
Achim, de man van Gerda is architect – en naar mijn gevoel is het dan je eer te na om een kant en klaar laatste huisje voor je  geliefde te kopen…
Zeer terecht hebben Achim en zijn zoons dan ook besloten om het laatste huisje van Gerda zelf te maken:
Twee dagen werd gebrainstormd, gemeten en getimmerd:
Er ontstond een prachtige moderne bijzondere kist.

Het werd een draagbaar met kap, waarop  – hoe kan het anders – een dakterras voor het laatste tuintje voor Gerda gemaakt werd.

In het laatste tuintje verzamelde de familie alle bijzondere bladeren, vruchten en takken uit het koningrijk van Gerda- haar geliefde tuin.

Ook de afscheidsviering ademde helemaal de sfeer van Gerda uit, natuurgeluiden en een film van de vier seizoenen van de tuin van Gerda vormden de basis,

Heel bijzonder vond ik ook het laatst gekozen lied : Gracias a la Vida van Mercedes Sosa, het lied wat Gerda de laatste tijd graag beluisterde.
Voor mij symboliseerde dit lied haar liefde voor de natuur, voor het leven, maar ook haar uiteindelijke overgave aan de dood.

In de rouwkaart werd vrienden en familie gevraagd om geen bloemstuk  voor de afscheidsviering mee te nemen – omdat Gerda bloemen en planten liever in haar tuin zag – maar dit te bewaren voor 27 april, de verjaardag van Gerda.

Op deze dag is iedereen welkom om zijn zaadje, pitje, bolletje, plantje of struik in de tuin van Gerda te planten.
In de ongedwongen en gastvrije sfeer van Gerda krijgt iedereen de mogelijkheid om haar levenswerk verder te laten leven. 
Dit zal ongetwijfeld voor de familie een hele bijzondere dag worden,

Moeilijk – omdat je toch beseft, dat je maatje, je moeder er niet meer bij kan zijn, maar ook mooi en warm, omdat na de moeilijke tijd van verlies en gemis toch ook de warmte en liefde van al die bijzondere mensen de familie zal raken.

En samen zullen zij het levenswerk van hun geliefde zien groeien door de handen van alle mensen die dicht bij hen staan.

Enkele weken later bereikte mij de dankkaart van de familie.
Ik werd geraakt door de symboliek ervan.
In een mooi licht lentebos was een schaduwknipsel van de jonge Gerda geprojecteerd, begeleid door de tekst:

Gedenk mij in de lente
Gedenk mij in het licht
Dan ben ik bij je alle dagen.

Ik zal zondag onder de klanken van Gracias a La Vida een kaarsje aansteken voor Gerda, voor deze bijzondere vrouw, die zo vol liefde voor de natuur in het leven stond.