Deze zin stond boven de rouwkaart van Monique. Monique mocht maar 54 jaar worden, veel te jong om haar vrouw Agnes achter te verlaten. Maar Monique was sterk en samen met Agnes en uitvaartbegeleidster Karen werkte zij de laatste maanden van haar leven naar een mooi, troostend en waardevol afscheid toe. Na het overlijden bleef Monique thuis bij Agnes, in haar vertrouwde omgeving. Dit maakte het voor alle mensen die afscheid kwamen nemen heel toegankelijk. Ontroerend was hoe de buren hun kinderen mee namen om afscheid te nemen van buurvrouw Monique. Hun moeder vertelde wat doodgaan betekende en het jongste buurjongetje was daarom helemaal niet bang om bij de stille buurvrouw te zijn. Teder en lief hield hij Monique’s hand vast en luisterde hij naar de zachte woorden van zijn moeder.
Monique hield heel veel van de zee en het afscheid was dan ook helemaal in de sfeer van de zee. Onze bloemist Annemarie Baltus toverde met helmgras en strandzand een idyllisch strandtafereel om haar heen. Monique lag in een zandkleurige kist, die met de gewelfde deksel nèt op een duin leek. Een picknickmand, zand en schelpen maakten het geheel compleet. Zelfs in de kist waren schelpen gefreesd. Op de kaart had Agnes de belangstellenden gevraagd om een schelp of steen mee te nemen. Iedereen legde zijn of haar schelp voor de afscheidsviering behoedzaam bij Monique. Tijdens de informele condoleance werden alle schelpen en stenen op het laatste huisje van Monique geplakt.
Het uitgeleide vanuit de Ruïnekerk was indrukwekkend: Alle aanwezigen vormden met een kaars in de hand een verlicht pad naar de camper van Monique en Agnes. Agnes reed zelf haar grote liefde in hun camper naar de begraafplaats. Na het voordragen van het gedicht ‘Schelp’ dekten familie en vrienden Monique teder toe met zand van het strand.
Het was goed zo… zou Monique gezegd hebben.
“Alle wel en wee is maar vloed en ebbe….” waren woorden uit het gedicht ‘Schelp’.
Het moet voor Agnes en moeder Miep een troost zijn, dat Monique, net als de zee, voor altijd zal blijven bestaan. In hun hart en hun herinneringen zal Monique er altijd zijn. Monique heeft geleefd voor Miep, voor Agnes en alle lieve familie en vrienden om haar heen. Monique is het zandkorreltje, zonder wie er nooit een strand zou zijn.