Ik werd gebeld door een goede vriendin Monique, welke contact had met een buitenlands gezin. Hun dochter was plotseling in het ziekenhuis aan hartfalen overleden.Ze probeerde hen de gewoontes rondom een Nederlands afscheid uit te leggen,maar haar woorden kwamen bij het – door verdriet verdoofde – gezin niet naar binnen, zij hielden vast aan hun, voor ons, strakke gewoontes. De familie wilde het meisje vanuit het ziekenhuis door een uitvaartbedrijf op laten halen, hier laten cremeren en de as naar het land van herkomst terug laten vliegen.
Ik praatte met mijn vriendin over het belang van een goed afscheid, zeker ook voor broertjes en zusjes. Gesterkt door ons gesprek probeerde zij toch nog een keer aan het gezin uit te leggen hoe belangrijk het voor de twee zusjes, vader en moeder was om goed afscheid te nemen. Het liefst thuis in hun eigen omgeving. Dit was voor het gezin heel vreemd. In hun cultuur werd de dood – net als bij ons vroeger – ver weg geschoven, en zeker niet naar huis gehaald. Eigenlijk vonden ze een overleden lichaam eng…
Dat Monique met veel geduld en liefde voor dit gezin hun vertrouwen won, werd duidelijk toen vader mij belde om te vragen of ik het een en ander wilde regelen. Ik legde aan de telefoon de mogelijkheden uit en vroeg of ik misschien thuis mocht komen om met hun verder te praten. Dit mocht. Thuis voelde ik dat de jonge moeder heel erg naar haar kind verlangde en zeker open stond om haar thuis te halen. Daarom opperde ik om het meisje in ieder geval heel even thuis te laten komen om haar zussen in de vertrouwde sfeer afscheid te laten nemen. Ik zou – als het niet meer goed voelde voor het gezin – haar meteen op komen halen en naar een rouwcentrum brengen. Onder deze voorwaarden stemde ook vader toe. Een van de reden, waarom vader het allemaal snel en zonder gedoe wilde regelen was ook hun financiële situatie. Daarom bedachten wij samen de goedkoopste – maar ook mooiste – manier om haar naar huis te halen. Ik had nog een bootje staan, waarin wij altijd kaarsen branden op bijzondere dagen van Charon, Charon was immers de veerman, die de zielen overzette. Het bootje had precies de afmetingen van het meisje. Zo bracht ik haar in het bootje thuis en daar verzorgden, wasten, kleedden wij haar op haar mooist.
In het begin bleven de zusjes in de woonkamer, langzaam kwamen zij toch dichter bij en – je raadt het al – op het einde werden de krullen versierd met bloemetjes uit de tuin en op het laatst de prachtige lakschoentjes aangedaan.
Trots keken moeder en dochters naar het prachtige meisje, wat daar zo sereen in haar prinsessenjurk lag. Snel liep het jongste zusje nog even naar haar kamer, haalde een kroontje en zette dit op de krullen van haar zus. Zij had werkelijk een kroontje op het leven van haar zus gezet. Ook vader kwam nu schuchter aanschuiven en eindelijk kwamen de tranen. Wat was hij blij, dat zijn dochter nog even naar huis gekomen was.
De aanstaande dagen vertroetelde het gezin hun prinsesje en er kwamen nog enkele goede vrienden. Iedereen kwam afscheid nemen, ook al kenden zij het meisje alleen uit de verhalen van vader of moeder, ze kwamen ook om het gezin te steunen.
De dag van afscheid naderde en wij bespraken hoe we naar het crematorium zouden gaan. Een rouwauto was vanwege de financiën bijna niet mogelijk, ik keek naar hun eigen auto en opperde om deze als rouwauto te gebruiken. De middenconsole kon naar beneden, waardoor precies een opening ontstond, waar het bootje tussen kon. Zo reden wij vroeg in de ochtend, want dan zijn de prijzen bij het crematorium ook veel lager, naar Schagen. Samen had het gezin deze ochtend alle bloemen uit hun tuintje geplukt en haar toegedekt met bloemen … en heel veel liefde.
Pa bestuurde de auto, moeder zat ernaast en aan elke kant van het bootje zat een zusje. Ik reed met mijn auto achter hun en kon mijn tranen haast niet bedwingen. Natuurlijk ben je professioneel en zeg ik altijd: Ik ga niet met het gezin meehuilen, daar hebben ze niets aan, ze hebben steun nodig, geen tranen. Maar soms, ….. soms ben je ook maar mens.
Ik dacht eraan, hoe ik jaren geleden de laatste tocht maakte met ons zoontje…..
Je voelt je zo machteloos, je wilt niet die kant uit, maar je weet, dat het moet.
Tegelijkertijd ben je blij, dat je tot het allerlaatst mee mag gaan, tot het laatst je liefste begeleiden.
Zo ook dit gezin. Heel zachtjes gaven zij hun schat over aan de liefdevolle handen van de crematoriummedewerkster. Ook zij werd vervuld met verdriet en (bijna) tranen.
Dit kwam heel dichtbij, een bootje bezaaid met bloemen. Normaal is het voor de mensen van het crematorium veel anoniemer, maar nu zagen zij in een ogenblik het verdriet om het veel te korte leven. En gelukkig zijn wij dan ook maar mensen en mogen wij even meeleven met onze medemensen, die hier zo heel ver weg van thuis afscheid moeten nemen.
Zij wilden verder geen contact, al kwam er jaren later nog een kort bericht op mijn mail:
Thanks….. op de foto zag ik een grafsteen, waar de naam van het meisje bijgevoegd was. Het was goed zo, zij was weer thuis.